Διαδρομή «Λιμάνι Αγίου Κηρύκου»

Πρόκειται για το κτίριο του πρώην Οθωμανικού Διοικητηρίου Ικαρίας, το οποίο σήμερα χρησιμοποιείται για τη στέγαση Δημοσίων Υπηρεσιών και Υπηρεσιών του Δήμου Ικαρίας. Κατασκευάστηκε το 1903 και αρχιμάστορας ήταν ο φημισμένος τεχνίτης Γεώργιος Φουντούλης. Είναι στενά συνδεδεμένο με την ιστορία της Ικαρίας, καθώς εκεί συνεδρίαζε η Δημογεροντία και στον αύλειο χώρο του πραγματοποιήθηκε η τελετή ένωσης της Ικαρίας με την Ελλάδα στις 5 Νοεμβρίου 1912.
Το κτίριο είναι διώροφο και στεγάζεται με δώμα με περιμετρικό, χτιστό στηθαίο. Ωστόσο, αρχικά ήταν μονώροφο και στεγάζονταν με πολυκλινή στέγη με επικάλυψη από σχιστόπλακες, όπου μάλιστα διαμορφωνόταν και πυργίσκος πάνω από την κύρια είσοδο στην πρόσοψη. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα τοπικού νεοκλασικισμού με στοιχεία παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Χαρακτηρίζεται από συμμετρική μορφολογική διάταξη στις όψεις, όπου η μεταγενέστερη προσθήκη του ορόφου εμφανίζει ενότητα ύφους με το αρχικό, ισόγειο τμήμα. Ο διαχωρισμός των επιπέδων υποδηλώνεται με οριζόντια διακοσμητική ταινία, υπό τη μορφή προεξέχοντος γείσου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαμόρφωση της κάτοψης “τύπου Π”, που δημιουργεί προεξέχοντες όγκους στην πίσω (νότια) όψη. Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από το τοξωτό άνοιγμα της κύριας εισόδου που οδηγεί σε στεγασμένο προθάλαμο. Παραστάδες κοσμούν τις ακμές του κτιρίου και δημιουργούν επί μέρους κάθετες ζώνες στις όψεις. Τα ανοίγματα ακολουθούν αξονικές διατάξεις και διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια.

Πρόκειται για διώροφο κτίριο, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Χρονολογείται μεταξύ των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο μνημείο, σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. ΔΠΕ/2354/09.05.2011 απόφαση του Υπ. Θαλάσσιων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας (Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής) - ΦΕΚ 126/Τ.Α.Α.&Π.Θ./03.06.2011. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο. Η λειτουργία των δύο επιπέδων ήταν πάντα ανεξάρτητη, με το ισόγειο να έχει αρχικά εμπορική χρήση και τον όροφο κατοικίας. Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη, είναι κτισμένο σε γωνιακό οικόπεδο και διατάσσει την κύρια (νοτιοδυτική) και πλάγια (βορειοδυτική) όψη του στο όριο των αντίστοιχων δρόμων. Η πρόσβαση στο ισόγειο γίνεται από την κύρια όψη, ενώ στον όροφο, από την πλάγια. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει δίρριχτη στέγη με επικάλυψη από ρωμαϊκού τύπου κεραμίδια. Πρόκειται για μεταγενέστερη μετασκευή της στέγης, καθώς είναι εμφανής η κατασκευή γρηπίδας από οπλισμένο σκυρόδεμα. Το σύνολο των όψεων είναι επιχρισμένο και οι ακμές της πρόσοψης κοσμούνται με επίπλαστο διάκοσμο σε απομίμηση οδοντωτών γωνιόλιθων. Ο διαχωρισμός των επιπέδων τονίζεται με απλή, οριζόντια ταινία σε προεξοχή. Τα ανοίγματα διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια και έχουν επιχρισμένη διακοσμητική πλαισίωση. Μάλιστα, αυτά της κύριας όψης, στη στάθμη του ορόφου, φέρουν και τοξωτά γείσα. Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από την κύρια είσοδο και τον εξώστη στον όροφο. Δεύτερος εξώστης, εντοπίζεται και στην πλάγια όψη.

Αξιόλογο δείγμα διώροφου λιθόκτιστου κτιρίου κατασκευασμένου στα πρότυπα της τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, που χρονολογείται στα μέσα με τέλη του 19ου αιώνα.
Το κτίριο είναι διώροφο, αποτελείται από ισόγειο και χαμηλό όροφο και η λειτουργία των δύο επιπέδων πρέπει να ήταν ανεξάρτητη. Σήμερα το ισόγειο, έχει διπλό ύψος και λειτουργεί στο εσωτερικό του παραδοσιακός ξυλόφουρνος. Στην πλάγια όψη του κτιρίου υπάρχει ξεχωριστή είσοδος που πιθανόν οδηγούσε στον όροφο.
Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη και ο φέρον οργανισμός του είναι κατασκευασμένος από επιχρισμένη λιθοδομή και φέρει δίρριχτη ξύλινη στέγη με επικάλυψη από σχιστόπλακες.
Οι όψεις του κτιρίου είναι γενικά απλές, λιτές, χωρίς διακοσμητικά στοιχεία. Αν και το κτίριο φαίνεται να έχει δεχτεί επεμβάσεις στη διάρκεια του χρόνου, που έχουν αλλοιώσει τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά, διατηρεί σε μεγάλο βαθμό αυθεντικά στοιχεία που το καθιστούν σημαντικό για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής του οικισμού.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, στην κύρια όψη, το ημικυκλικό τοξωτό ανώφλι στη διαμόρφωση παραθύρου του ισογείου, καθώς και η λεπτομέρεια της λίθινης προεξοχής από σχιστόπλακα σε άλλο παράθυρο με οριζόντιο ανώφλι, που προστάτευε το ξύλινο κούφωμα από τα νερά της βροχής. Στην πλάγια όψη διατηρείται το αυθεντικό ξύλινο κούφωμα της εξώθυρας, καθώς και ένα ξύλινο κούφωμα παραθύρου με προστατευτική σιδεριά.

Διώροφη αρχοντική κατοικία κατασκευασμένη σύμφωνα με τα παραδοσιακά αρχιτεκτονικά πρότυπα του οικισμού. Χρονολογείται μεταξύ των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα.
Ο φέρον οργανισμός του κτιρίου είναι κατασκευασμένος από λιθοδομή και ξύλινη δίρριχτη στέγη με επικάλυψη από σχιστόπλακες. Η κάτοψη του κτιρίου είναι ορθογωνική, σχεδόν τετράγωνη και διατάσσει την κύρια όψη του προς τη θάλασσα.
Μορφολογικά, η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από την αετωματική απόληξη της στέγης, την κύρια είσοδο του ισογείου και τον εξώστη στον όροφο, με τα περίτεχνα χυτοσιδηρά φουρούσια. Τα ανοίγματα διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια. Όλες οι όψεις είναι επιχρισμένες, λιτές, χωρίς ιδιαίτερα διακοσμητικά στοιχεία. Στην πλάγια (δυτική) και πίσω όψη διασώζεται το παραδοσιακό «σαρδελωτό» επίχρισμα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ξύλινα αυθεντικά κουφώματα του ισογείου, όπου τα σκούρα είναι τοποθετημένα εσωτερικά.
Στον όροφο η πρόσβαση γίνεται με ξεχωριστή, ανεξάρτητη είσοδο στην πλάγια (βόρεια) όψη του κτιρίου μέσω εξωτερικού λίθινου κλιμακοστασίου και κλειστού προθάλαμου εισόδου που γεφυρώνει το άνοιγμα μεταξύ του κτιρίου και της κλίμακας, διαμορφώνοντας «διαβατικό» στη στάθμη του ισογείου.
Παρά την πυκνή δόμηση του οικισμού, η κατοικία διαθέτει μικρό αύλειο χώρο στο μπροστινό τμήμα της και βοηθητικό διώροφο κτίσμα σε επαφή με την κατοικία.

Διώροφη αρχοντική κατοικία με νεοκλασικές αναφορές. Σύμφωνα με μαρμάρινη επιγραφή στην κύρια όψη του, το κτίριο χρονολογείτε το 1909. Είναι χτισμένο ψηλά στον οικισμό, σε επικλινές έδαφος και ξεχωρίζει από το μέγεθός του και την επιμέλεια της κατασκευής του. Ο φέρον οργανισμός του είναι κατασκευασμένος από εμφανή λιθοδομή και χρήση συμπαγών οπτόπλινθων στη διαμόρφωση των ανοιγμάτων και των διακοσμητικών του στοιχείων και ξύλινη τετράριχτη στέγη. Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη, είναι πλατυμέτωπο και αποτελείται από τρία επίπεδα, ημιυπόγειο, υπερυψωμένο ισόγειο και όροφο. Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από την κύρια είσοδο και την εξωστόθυρα στον όροφο.
Ο διαχωρισμός των επιπέδων τονίζεται με απλή, οριζόντια ταινία σε προεξοχή και οι ακμές του κτιρίου κοσμούνται με παραστάδες σε προεξοχή. Με απλή διακοσμητική ταινία σε προεξοχή κοσμείται και το γείσο της στέγης. Τα ανοίγματα διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια και στο ισόγειο φέρουν επιχρισμένη διακοσμητική πλαισίωση. Ιδιαίτερο στοιχείο αποτελούν τα τέσσερα περίτεχνα μαρμάρινα φουρούσια που πιθανόν στήριζαν τον εξώστη.
Στην πίσω πλευρά του κτιρίου, αν και υπάρχουν αρκετές μεταγενέστερες επεμβάσεις που έχουν αλλοιώσει τα αρχιτεκτονικά της χαρακτηριστικά, διακρίνεται κεντρικά ανεξάρτητη δευτερεύουσα είσοδος απ΄ όπου γινόταν η πρόσβαση απευθείας στο επίπεδο του ορόφου.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Σύμφωνα με μαρμάρινη επιγραφή στην κύρια όψη του κτιρίου, το κτίριο κατασκευάστηκε το 1909 και ανήκε στον ιατρό Γεώργιο Β. Κράτσα. Σύμφωνα με μαρτυρία συγγενικού προσώπου, το σπίτι είναι αρκετά παλαιότερο και χρονολογείται γύρω στο 1860. Οι νεότερες προσθήκες κατασκευάστηκαν γύρω στη δεκαετία του 1970 και το πλυσταριό εκσυγχρονίστηκε περίπου τη δεκαετία του 1990.

Διώροφη αρχοντική κατοικία με νεοκλασικά χαρακτηριστικά, που χρονολογείται στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Το κτίριο είναι κατασκευασμένο σε μία από της υψηλότερες θέσεις του οικισμού, σε επικλινές έδαφος και διαθέτει μεγάλο αύλειο χώρο. Ξεχωρίζει από το μέγεθός του, την καθαρότητα και την επιμέλεια της κατασκευής του. Είναι πλατυμέτωπο, με σύνθετη κάτοψη, που διαμορφώνεται σε τρία βαθμιδωτά επίπεδα με ανεξάρτητες εισόδους. Το σύνολο των όψεων του κτιρίου είναι επιχρισμένο και ο διαχωρισμός των επιπέδων τονίζεται με απλή, οριζόντια ταινία σε προεξοχή. Στην πρόσοψη κυριαρχεί η επιμήκης βεράντα που φέρει μεταλλικό κιγκλίδωμα με ενδιάμεσους πεσσίσκους και τα ρυθμικά επαναλαμβανόμενα ανοίγματα του ορόφου, με οριζόντια ανώφλια και επιχρισμένη διακοσμητική πλαισίωση με γείσο. Η απόληξη του ορόφου κοσμείται με οριζόντιο περιμετρικό γείσο και χαμηλό συμπαγές στηθαίο με ενδιάμεσους πεσσίσκους. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαμόρφωση της «αλέας» ανάμεσα από χαμηλούς «κίονες» που οδηγούν στην κύρια είσοδο της κατοικίας στον όροφο.

Πρόκειται για διώροφη αστική κατοικία, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο. Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη και είναι πλατυμέτωπο. Φέρει τετράριχτη στέγη με επικάλυψη από ρωμαϊκού τύπου κεραμίδια και αετωματική απόληξη στην κύρια - βορειοδυτική όψη, απ’ όπου γίνεται και η πρόσβαση στον όροφο. Η στάθμη του ορόφου δεν είναι πλέον επιχρισμένη και είναι εμφανής η φέρουσα λιθοδομή. Στην πρόσοψη, το κεντρικό τμήμα, όπου τοποθετείται και η κύρια είσοδος, τονίζεται καθώς προεξέχει ελαφρώς και πλαισιώνεται με παραστάδες οι οποίες καταλήγουν στο τριγωνικό αέτωμα με το περιμετρικό γείσο. Η κύρια είσοδος βρίσκεται σε υποχώρηση και εκατέρωθεν τις εντοπίζονται κόγχες. Τα ανοίγματα ακολουθούν αξονικές διατάξεις και διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια. Μάλιστα, αυτά της πρόσοψης έχουν περιθυρώματα από εμφανή λιθοδομή και συμπαγείς οπτόπλινθους και φέρουν γείσα από τραβηχτό επίχρισμα, ενώ διαμορφώνονται και πίνακες (ένα είδος θωρακίου) στις ποδιές των παραθύρων. Παραστάδες από εμφανή λιθοδομή και τραβηχτά γείσα κοσμούν επίσης και τις ακμές της πρόσοψης. Στην πλάγια - βορειοανατολική όψη εντοπίζεται μεταγενέστερος εξώστης, ενώ σε επαφή με την πίσω - νοτιοανατολική πλευρά, έχουν κατασκευαστεί προσθήκες, κατ’ επέκταση του αρχικού κτιρίου.

Πρόκειται για το παλαιό Γυμνάσιο Ικαρίας, γνωστό και ως “Πανικάριο Γυμνάσιο”, όπου σήμερα στεγάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο Αγίου Κηρύκου. Έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο μνημείο, σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. ΔΠΑ/2804/22.05.1996 απόφαση του Υπ. Αιγαίου - ΦΕΚ 629/Δ/14.06.1996.
Κατασκευάστηκε το 1925 με δαπάνες αποδήμων Ικάριων της Αμερικής. Συγκεκριμένα, στις 4 Μαΐου 1924 έγινε η θεμελίωση του γυμνασιακού μεγάρου και στις 25 Απριλίου 1926 πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια σε πανηγυρικό κλίμα. Την εκπόνηση των σχεδίων ανέλαβε ο Βέλγος μηχανικός Ευγένιος Ντυπρέ, ενώ αρχιμάστορας ήταν ο φημισμένος τεχνίτης Γεώργιος Φουντούλης. Ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του κτιρίου ακολουθεί τα πρότυπα του νεοκλασικισμού, ως απόρροια της κυρίαρχης τάσης για ανέγερση σχολικών κτιρίων, που αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα.
Εξαιτίας προβλημάτων στατικότητας, τμήμα της ανατολικής πλευράς του κτιρίου κατεδαφίστηκε γύρω στα 1970. Το 1999, παραχωρήθηκε από τον Δήμο Αγίου Κηρύκου στο Υπουργείο Πολιτισμού. Το 2006 ξεκίνησαν οι εργασίες αποκατάστασης με σκοπό να στεγάσει το Αρχαιολογικό Μουσείο. Το κατεδαφισμένο τμήμα ανακατασκευάστηκε και πραγματοποιήθηκαν ήπιες εσωτερικές διαρρυθμίσεις και επεμβάσεις για να καταστεί το σχολικό κτίριο ένα λειτουργικό μουσείο, χωρίς όμως να αλλοιωθεί ο αρχιτεκτονικός του χαρακτήρας.
Στο κτίριο, διακρίνονται ξεκάθαρα οι βασικές αρχές της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, όπως η συμμετρία στη διάταξη των όψεων, η αξονικότητα και η ρυθμική επανάληψη των μορφολογικών στοιχείων. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο και ο φέρων οργανισμός του είναι από λιθοδομή. Η διαμόρφωση της κάτοψης “τύπου Η”, δημιουργεί προεξέχοντες όγκους στις άκρες, οι οποίοι γεφυρώνονται με επιμήκη πρωστόα από πεσσοστοιχίες στην κύρια (βόρεια) και πίσω (νότια) όψη. Η στέγαση γίνεται με πολυκλινή στέγη με ρωμαϊκού τύπου επικεράμωση, όπου διαμορφώνονται τριγωνικά αετώματα με κυκλικούς φεγγίτες. Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από το επιβλητικό κλιμακοστάσιο που οδηγεί στον όροφο και το πρόπυλο της κύριας εισόδου, που φέρει το κεντρικό αέτωμα. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα επιμέρους μορφολογικά χαρακτηριστικά, όπως οι παραστάδες στις ακμές του κτιρίου και εκατέρωθεν των ανοιγμάτων στις πλάγιες όψεις, καθώς και τα γείσα και επιστύλια από τραβηχτό επίχρισμα που διατρέχουν τις όψεις.

Διώροφη αστική κατοικία με νεοκλασικά χαρακτηριστικά, που χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα. Βρίσκεται στην περιοχή «Φλέβες» στη δυτική πλευρά του οικισμού, κτισμένη σε ένα μικρό γωνιακό οικόπεδο με πυκνή βλάστηση και διατάσσει την κύρια όψη του προς τη θάλασσα.
Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι κατασκευασμένος από λιθοδομή και επικαλύπτεται με δώμα.
Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει αξονικότητα στη διάταξη των ανοιγμάτων και απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από την κύρια είσοδο, την εξωστόθυρα και την βεράντα του ορόφου που φέρει κιγκλίδωμα από μπαλούστρες.
Το σύνολο των όψεων είναι επιχρισμένο και φέρει επιμελημένο διάκοσμο. Τα ανοίγματα διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια και φέρουν επιχρισμένα περιθυρώματα με διακοσμητικό κλειδί στο ανώφλι, ενώ προεκτείνονται έως την υποκείμενη στάθμη, εντείνοντας την κατακόρυφη διάσταση των παραθύρων, και κοσμούνται με πίνακες (ένα είδος θωρακίου) στις ποδιές τους.
Οι ακμές του κτιρίου κοσμούνται με παραστάδες με επίκρανα που φέρουν το γείσο της στέγης που διαμορφώνεται από οριζόντιες ταινίες από τραβηχτό επίχρισμα.

Διώροφη αστική κατοικία με νεοκλασικά χαρακτηριστικά, που χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα. Βρίσκεται στην περιοχή «Φλέβες» στη δυτική πλευρά του οικισμού, κτισμένη σε οικόπεδο με πυκνή βλάστηση και διατάσσει την κύρια όψη του προς τη θάλασσα.
Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι κατασκευασμένος από εμφανή λιθοδομή και επικαλύπτεται με δώμα.
Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει αξονικότητα στη διάταξη των ανοιγμάτων και απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από την κύρια είσοδο, την εξωστόθυρα και την βεράντα του ορόφου.
Τα ανοίγματα διαμορφώνονται με οριζόντια ανώφλια και φέρουν επιχρισμένη διακοσμητική πλαισίωση και μικρό γείσο από οπτόπλινθους.
Οι ακμές του κτιρίου κοσμούνται με παραστάδες σε προεξοχή και η απόληξη του κτιρίου με προεξέχον γείσο και χαμηλό στηθαίο που εντείνει την κατακόρυφη διάσταση του κτιρίου.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Σύμφωνα με μαρτυρίες το κτίριο ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1930-35, με πρωτομάστορα το Γιάννη Μαματά και χρηματοδότηση από απόδημους ικαριώτες της Αμερικής, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ εξαιτίας του Β΄ΠΠ. Παρέμεινε στους περιμετρικούς τοίχους μέχρι το 2000-2010, όπου ολοκληρώθηκαν οι εργασίες με σύγχρονα υλικά και τεχνικές.

Τριώροφη μεγαλοπρεπής αρχοντική κατοικία με νεοκλασικές αναφορές, κατασκευασμένη σε παραθαλλάσια περιοχή «Φλέβες» στη δυτική πλευρά του οικισμού, μέσα σε έναν κατάφυτο κήπο. Χρονολογείται μεταξύ των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα.
Ο φέρον οργανισμός του κτιρίου είναι κατασκευασμένος από εμφανή λιθοδομή και στεγάζεται με δώμα.
Μορφολογικά όλες οι όψεις του κτιρίου έχουν τριμερή κατακόρυφη και οριζόντια διάρθρωση και παρουσιάζουν συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος στην κύρια όψη τονίζεται από την θέση της εισόδου σε κάθε στάθμη και της εξωστόθυρας, ενώ στις πλάγιες με προεξοχή όλου του κεντρικού τμήματος που διαμορφώνεται με απότμηση στις ακμές του, δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα ογκοπλασία στο κτίριο.
Στην κύρια όψη κυριαρχεί η επιμήκης βεράντα του α΄ ορόφου που καταλαμβάνει όλο το μήκος της πρόσοψης και η κεντρική βεράντα του β’ ορόφου. Τα ανοίγματα διαμορφώνονται με οριζόντια ανώφλια και φέρουν μικρό διακοσμητικό γείσο από οπτόπλινθους. Ο διαχωρισμός των επιπέδων τονίζεται με απλή, οριζόντια ταινία από οπτόπλινθους σε προεξοχή. Οι ακμές του κτιρίου κοσμούνται με απλοποιημένες παραστάδες σε προεξοχή και η απόληξη του κτιρίου με προεξέχον γείσο και χαμηλό στηθαίο που εντείνει την κατακόρυφη διάσταση του κτιρίου.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Η κατοικία του Ιωάννη Μαλαχία λειτούργησε και ως "Κλινική" έως το 1956-57. Κατασκευάστηκε από τον Γεώργιο Φουντούλη (1872- 1942) ή αλλιώς "Μαστρογιώργη" γνωστό μάστορα και πρακτικό αρχιτέκτονα της εποχής.
Ο Ιωάννης Μαλαχίας (1880 – 1958) ήταν ιατρός, ο οποίος υπήρξε ηγέτης της Ικαριακής εξέγερσης έναντι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και πρόεδρος της Ελευθέρας Πολιτείας της Ικαρίας.
Γεννήθηκε στο χωριό Ξυλοσύρτης του δήμου Αγίου Κηρύκου και σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και στο Παρίσι. Κατά την παραμονή του στην Αθήνα γνώρισε τον Ελευθέριο Βενιζέλο και συμμερίστηκε το όραμα της Μεγάλης Ιδέας. Επιστρέφοντας στην Ικαρία, η οποία τελούσε υπό Οθωμανική διοίκηση, κατάφερε να αποκτήσει το αξίωμα του Μουχτάρη -αντιπροσώπου- των κατοίκων. Διατηρούσε επικοινωνίες με τις οθωμανικές αρχές σχετικά με την παραγωγή και οικονομία του νησιού, ιδιαίτερα τα καπνά ζητώντας να αρθούν οι περιορισμοί στην καλλιέργεια τους, έως ότου το 1911 καταργήθηκε ο θεσμός του Μουχτάρη σε όλη την αυτοκρατορία.
Μετά την ένωση της Ικαρίας με το Ελληνικό κράτος, ο Μαλαχίας συνέχισε να ζει στον Άγιο Κήρυκο όπου διεύθυνε το τοπικό νοσοκομείο. Η προτομή του Ιωάννη Μαλαχιά βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία του Αγίου Κηρύκου. (πηγή: Γ. Τσιτιρίδης, δημοσιογράφος, https://www.digitalglyptotheque.gr/greece_exhibits/ιωάννης-μαλαχιάς-άγιος-κήρυκος-ικαρί/)

Πρόκειται για διώροφη αστική κατοικία, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαμόρφωση της κάτοψης, “τύπου Γ”, που δημιουργεί προεξέχοντα όγκο στην πλάγια - νότια όψη του κτιρίου. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει σύνθετη στέγη, ακολουθώντας το σχήμα της κάτοψης, με βυζαντινού τύπου επικεράμωση. Η απόληξη της στέγης γίνεται με προεξέχον γείσο, αποτελούμενο από επάλληλες διακοσμητικές ταινίες από τραβηχτό επίχρισμα, η κατώτερη εκ των οποίων, φέρει μαιάνδρους. Το σύνολο των όψεων του κτιρίου είναι επιχρισμένο και οι ακμές του κοσμούνται με παραστάδες. Η διάρθρωση της κύριας - ανατολικής όψης, όπου εντοπίζεται και βεράντα με στηθαίο από μπαλούστρες, παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα. Τα ανοίγματα ακολουθούν αξονικές διατάξεις και διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια. Ο διαχωρισμός των επιπέδων τονίζεται με οριζόντια, προεξέχουσα ταινία από τραβηχτό επίχρισμα.