Διαδρομή «Μητρόπολη – Μάνια»

Διώροφη αστική κατοικία της δεκαετίας του 1930, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Αποτελείται από ημιυπόγειο, υπερυψωμένο ισόγειο και όροφο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαμόρφωση της κάτοψης, “τύπου Γ”, που δημιουργεί προεξέχοντα όγκο στην πρόσοψη του κτιρίου. Η στέγη του κτιρίου είναι σύνθετη, ακολουθώντας το σχήμα της κάτοψης, και φέρει γαλλικού τύπου επικεράμωση. Η διαμόρφωση του γείσου της στέγης γίνεται με επάλληλες σειρές από ειδικού τύπου οπτόπλινθους και κεραμικές πλάκες.

Τα ανοίγματα οργανώνονται συμμετρικά σε οριζόντιους και κατακόρυφους άξονες. Η κύρια είσοδος είναι κεντρικά τοποθετημένη και τονίζεται από τον εξώστη στον όροφο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η διαμόρφωση του χώρου της κύριας εισόδου, με το πλευρικό κλιμακοστάσιο και τη βεράντα. Το σύνολο των όψεων δεν είναι επιχρισμένο και είναι εμφανής η φέρουσα λιθοδομή, με σημειακή χρήση οπτόπλινθων, καθώς και η διαμόρφωση των ακμών του κτιρίου από λαξευτούς γωνιόλιθους. Ο διαχωρισμός των επιπέδων υποδηλώνεται στην πρόσοψη με οριζόντιες, διακοσμητικές ταινίες σε προεξοχή. Η στάθμη του ημιυπόγειου διαχωρίζεται από αυτήν του  υπερυψωμένου ισόγειου με απλή, λίθινη ταινία, ενώ οι υπερκείμενοι όροφοι με ταινία  από συμπαγείς οπτόπλινθους, που στις ακμές της φέρει λαξευτούς λίθους. Στην κύρια όψη, η πλαισίωση των ανοιγμάτων διαμορφώνεται από συμπαγείς οπτόπλινθους σε προεξοχή. Τα πλίνθινα ανώφλια τους έχουν αντικατασταθεί από πρέκια οπλισμένου σκυροδέματος, ωστόσο διατηρούνται τα πλίνθινα γείσα και οι ποδιές των παράθυρων, που είναι σε υποχώρηση. Στις υπόλοιπες όψεις, οι παρειές των ανοιγμάτων διαμορφώνονται με συμπαγείς πλίνθους, στο ίδιο επίπεδο με τη λιθοδομή και πρέκια επίσης κατασκευασμένα από οπλισμένο σκυρόδεμα.

Τα ανοίγματα έχουν υαλοστάσια ανοιγόμενα, ξύλινα, δίφυλλα, με φεγγίτη, ενώ συναντάται και ένα μεταγενέστερο, από συνθετικό υλικό.  Πρόκειται για αυτό που βρίσκεται στην πλάγια - βόρεια όψη και λόγω του μεγέθους του υποδηλώνει τη θέση του εσωτερικού κλιμακοστασίου. Τα σκούρα είναι ξύλινα, συμπαγή - ταμπλαδωτά, τετράφυλλα και δίφυλλα (αυτά του ημιυπογείου). Η ιδιαίτερη θύρα της κεντρικής εισόδου, είναι επίσης ξύλινη, ταμπλαδωτή και έχει υαλοστάσια με προστατευτική σιδεριά. Ο εξώστης και η βεράντα, που οδηγεί στην κύρια είσοδο, φέρουν περίτεχνα σιδηρά κιγκλιδώματα. Δύο συμπαγή, επιχρισμένα, φουρούσια στηρίζουν τον εξώστη, η πλάκα του οποίου είναι από οπλισμένο σκυρόδεμα.

Ολόκληρη την πίσω - δυτική όψη του κτιρίου καταλαμβάνουν δύο μεταγενέστερες προσθήκες, κατ’ επέκταση του αρχικού κτιρίου, μία μονώροφη και μία διώροφη. Ειδικότερα για τη διώροφη προσθήκη, σύμφωνα με τον τρόπο δόμησης και τα υλικά κατασκευής της, είναι πολύ πιθανό να πρόκειται για ισόγειο πρόσκτισμα ή και προσθήκη που ανήκε στην αρχική φάση κατασκευής του κτιρίου, όπου μεταγενέστερα έγινε επέκταση καθ’ ύψος. Στον πίσω αύλειο χώρο υπάρχουν επίσης και μεταγενέστερα βοηθητικά προσκτίσματα.

Στην πλάγια - βόρεια πλευρά του οικοπέδου υπάρχει επίσης ισόγειο κτίσμα, το οποίο αποτελεί προσθήκη ενός δεύτερου, ανεξάρτητου διώροφου κτιρίου με πρόσοψη στον πίσω, στενό δρόμο. Όπως μαρτυρά και η διαφοροποίηση στην περίφραξη, πρόκειται πιθανώς για όμορες ιδιοκτησίες που συνενώθηκαν.

Διώροφο κτίριο της δεκαετίας του 1930, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Η αρχική χρήση του κτιρίου ήταν αυτή της κατοικίας, ενώ σήμερα στεγάζει δικηγορικό γραφείο. Αποτελείται από ημιυπόγειο, υπερυψωμένο ισόγειο και όροφο. Η στέγη του κτιρίου είναι τετράριχτη και φέρει ρωμαϊκού τύπου επικεράμωση. Η διαμόρφωση του γείσου της στέγης γίνεται με επάλληλες σειρές από ειδικού τύπου οπτόπλινθους και κεραμικές πλάκες, που στις ακμές του φέρει λαξευτούς λίθους. Χαρακτηριστικό στοιχείο της πρόσοψης αποτελεί η διαμόρφωση πρισματικού προεξέχοντα όγκου, έως τη στάθμη του ορόφου, που προσδίδει στο κτίριο ιδιαίτερη πλαστικότητα.

Τα ανοίγματα οργανώνονται συμμετρικά σε οριζόντιους και κατακόρυφους άξονες. Η κύρια είσοδος είναι κεντρικά τοποθετημένη και τονίζεται από τον εξώστη στον όροφο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η διαμόρφωση του χώρου της κύριας εισόδου με το πλευρικό κλιμακοστάσιο, τη βεράντα και κόγχη πλευρικά της εξώθυρας. Η κύρια, πίσω και πλάγια - νότια όψη δεν είναι επιχρισμένες και είναι εμφανής η φέρουσα λιθοδομή, με σημειακή χρήση οπτόπλινθων, καθώς και η διαμόρφωση των ακμών του κτιρίου από λαξευτούς γωνιόλιθους. Λαξευτούς γωνιόλιθους φέρουν και όλες οι ακμές του προεξέχοντα, πρισματικού όγκου. Ο διαχωρισμός των επιπέδων υποδηλώνεται στην πρόσοψη με οριζόντιες, διακοσμητικές ταινίες σε προεξοχή. Η στάθμη του ημιυπόγειου διαχωρίζεται από αυτήν του υπερυψωμένου ισόγειου με απλή, λίθινη ταινία, ενώ οι υπερκείμενες όροφοι με ταινία  από συμπαγείς οπτόπλινθους, που στις ακμές της φέρει λαξευτούς λίθους. Οι παρειές των ανοιγμάτων  διαμορφώνονται με συμπαγείς οπτόπλινθους, στο ίδιο επίπεδο με τη λιθοδομή. Περιμετρικά διαζώματα οπλισμένου σκυροδέματος διατρέχουν το κτίριο, πάνω από τα ανοίγματα και των δύο ορόφων. Επίσης, δύο ακόμη πλίνθινες, διακοσμητικές ταινίες διατρέχουν τις όψεις, μία πάνω από το σενάζ του κάθε ορόφου. Τα παράθυρα της πρόσοψης φέρουν ποδιές από οπτόπλινθους σε υποχώρηση. Ιδιαίτερο μορφολογικό στοιχείο του κτιρίου αποτελεί το μεγάλο τοξωτό άνοιγμα στην πίσω - δυτική όψη, που υποδηλώνει και τη θέση του εσωτερικού κλιμακοστασίου.

Τα κουφώματα των ανοιγμάτων έχουν αντικατασταθεί στο σύνολο τους με μεταγενέστερα, από συνθετικό υλικό, πιθανώς ίδιας μορφής με τα αρχικά. Τα  υαλοστάσια είναι ανοιγόμενα, δίφυλλα, με φεγγίτη και τα σκούρα δίφυλλα, περσιδωτά - γαλλικού τύπου. Η θύρα της κεντρικής εισόδου, είναι δίφυλλη, ταμπλαδωτή και έχει υαλοστάσια με προστατευτική σιδεριά και φεγγίτη. Ο εξώστης, η βεράντα της κύριας εισόδου, καθώς και αυτή που δημιουργείται στον όροφο από τον προεξέχοντα όγκο του ισογείου, φέρουν σιδηρά κιγκλιδώματα. Δύο συμπαγή, επιχρισμένα, φουρούσια στηρίζουν τον εξώστη, η πλάκα του οποίου είναι από οπλισμένο σκυρόδεμα.

Σε αντιστοιχία με την όψη οργανώνεται και η κάτοψη, με τριμερή διάρθρωση. Ο κεντρικός προθάλαμος με το κλιμακοστάσιο ορίζεται από τη θέση της εισόδου και εκατέρωθεν του αναπτύσσονται οι χώροι. Η ίδια τυπολογική οργάνωση της κάτοψης ακολουθείται τόσο στο ισόγειο, όσο και στον όροφο. Εσωτερικά, διατηρούνται κάποια από τα αυθεντικά στοιχεία του κτιρίου, όπως το ξύλινο εσωτερικό κλιμακοστάσιο και οι ξύλινες εσώθυρες, καθώς και οι γύψινες διακοσμητικές ταινίες και ροζέτες στις οροφές του ισογείου. Οι οροφές του ορόφου έχουν αντικατασταθεί με μεταγενέστερες, ξύλινες, ίδιας μορφής με τις αρχικές. Στη στάθμη του ημιυπογείου είναι εμφανής η ξύλινη υποδομή του δαπέδου του ισογείου, καθώς και η εκτεταμένη χρήση συμπαγών οπτόπλινθων στο σώμα της λιθοδομής.

Στην πίσω πλευρά του κτιρίου έχει κατασκευαστεί μεταγενέστερη, υπερυψωμένη μονώροφη προσθήκη, κατ’ επέκταση του αρχικού κτιρίου, που εξυπηρετεί βοηθητικές χρήσεις.

Χαρακτηριστικό δείγμα αστικής κατοικίας με νεοκλασικά χαρακτηριστικά, χτισμένη στα τέλη του 19ου αιώνα. Το κτίριο είναι διώροφο, με τετραγωνική κάτοψη. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του οικισμού και διατάσσει την κύρια όψη του στο όριο του δρόμου.

Η κύρια όψη του κτιρίου είναι επιχρισμένη και φέρει διακοσμητικά στοιχεία, ενώ στις υπόλοιπες είναι εμφανής η λιθοδομή.

Σε επίπεδο κάτοψης διακρίνουμε μία τριμερή συμμετρική διάταξη με κεντρικό προθάλαμο και παράταξη των χωρών εκατέρωθεν. Σε αντιστοιχία με την κάτοψη οργανώνεται και η όψη, με τριμερή διάταξη και απόλυτη συμμετρία ως προς ένα κεντρικό άξονα, με το κεντρικό στοιχείο την κύρια είσοδο. Πάνω από την είσοδο φαίνεται ότι υπήρχε εξώστης, που σε κάποια φάση καθαιρέθηκε και η θύρα του εξώστη μετατράπηκε σε παράθυρο.

Τα ανοίγματα του κτιρίου διατάσσονται σε κατακόρυφους και οριζόντιους άξονες συμμετρίας. Γύρω από τα ανοίγματα υπάρχουν λίθινα περιθυρώματα που φέρουν διακοσμητικό γείσο και απλού τύπου γεισίποδες στα παράθυρα. Το περιθύρωμα της εισόδου είναι διπλό και διαμορφώνεται εξωτερικά με λίθινες παραστάδες που φέρουν επιστύλιο με γείσο.

Τα κουφώματα του κτιρίου είναι ξύλινα, ανοιγόμενα με μεταλλικά εξώφυλλα - σκούρα στα παράθυρα του ισογείου και ξύλινα «γαλλικού» τύπου στον όροφο. Τα εξώφυλλα των παραθύρων είναι τοποθετημένα στην εξωτερική παρειά του τοίχου, εκτός από το νεότερο κούφωμα του παραθύρου στον όροφο που τοποθετήθηκε εσωτερικά. Διατηρούνται ακόμα οι παραστάδες του περιθυρώματος του αρχικού ανοίγματος. Στην πλάγια όψη, τα εξώφυλλα είναι καρφωτά. Ιδιαίτερα επιμελημένη είναι η θύρα της κεντρικής εισόδου, που φέρει υαλοστάσια με διακοσμητική προστατευτική σιδεριά.

Η οριζόντια διάσταση του κτιρίου τονίζεται σε τρεις στάθμες, στη στάθμη του δαπέδου του ισογείου – βάση του κτιρίου, στη στάθμη του δαπέδου του ορόφου -ενδιάμεση στάθμη με απλή λίθινη ταινία σε προεξοχή και στην απόληξη του κτιρίου με το γείσο της στέγης.

Αντίστοιχα, τονίζεται και η κατακόρυφη διάσταση στις ακμές του κτιρίου με λαξευτούς οδοντωτούς γωνιόλιθους στο ισόγειο, που ευθυγραμμίζονται στον όροφο. Στην πλάγια όψη οι γωνιόλιθοι συνεχίζουν σχηματίζοντας ένα περίτεχνο τμήμα τοιχοποιίας, με εναλλαγή λίθων και συμπαγών οπτόπλινθων.

Τέλος, το κτίριο επικαλύπτεται με ξύλινη στέγη που φέρει «γαλλικού» τύπου κεραμίδια.

Διώροφη αρχοντική κατοικία της δεκαετίας με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Κτίστηκε το 1922 από τον εμπειροτέχνη αρχιτέκτονα Ιγν. Βασιλειάδη (γνωστός ως Κάλφας ή Σπανός) και έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Αποτελείται από ημιυπόγειο, υπερυψωμένο ισόγειο, όροφο και σοφίτα. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει ξύλινη, τρίρριχτη στέγη με γαλλικού τύπου επικεράμωση και δώμα στο πίσω τμήμα. Τα ανοίγματα έχουν αξονική διάταξη, με την κύρια είσοδο και το κλιμακοστάσιο να είναι έκκεντρα τοποθετημένα. Παράλληλα, διακρίνεται και ο τριμερής διαχωρισμός της πρόσοψης σε βάση, κορμό και στέψη. Ο διαχωρισμός των επιπέδων τονίζεται με λίθινες, οριζόντιες ταινίες σε προεξοχή. Η στέψη του κτιρίου κοσμείται με λίθινο προεξέχον γείσο, που φέρει στηθαίο με πεσσούς και μπαλούστρες. Η κύρια όψη είναι ανεπίχριστη με ισόδομη λιθοδομή και οι ακμές της διαμορφώνονται με λίθινους, λαξευτούς γωνιόλιθους. Στη στάθμη του ορόφου οι γωνιόλιθοι φέρουν λίθινη βάση και επίκρανο, δημιουργώντας την εντύπωση παραστάδας. Τα ανοίγματα έχουν επίστεψη με ανάγλυφα διακοσμημένο κλειδί. Η θύρα της κεντρικής εισόδου, είναι ξύλινη, δίφυλλη, ταμπλαδωτή, με διακοσμητικά στοιχεία και φέρει υαλοστάσια με προστατευτική σιδεριά. Στον όροφο, ο κατακόρυφος κεντρικός άξονας υποδηλώνεται από τον κεντρικό εξώστη με τα λίθινα περίτεχνα λαξευμένα φουρούσια στήριξης. Η διαμόρφωση των πλαϊνών όψεων του κτιρίου είναι απλούστερη με εμφανή αρμολογημένη λιθοδομή. Στην πίσω όψη τα ανοίγματα φέρουν περιθυρώματα με εναλλάξ προεξέχοντες πεσσούς. Ιδιαίτερο στοιχείο αποτελεί η εξώθυρα της πίσω όψης, ξύλινη με υαλοστάσια και σταθερό φεγγίτη με περίτεχνη σιδεριά. Στον όροφο διαμορφώνεται βεράντα ενώ στο τελευταίο επίπεδο σχηματίζεται σοφίτα. Τα σκούρα είναι ξύλινα, τετράφυλλα, συμπαγή – ταμπλαδωτά ή περσιδωτά. Ιδιαίτερο στοιχείο αποτελεί τέλος η κεντρική αυλόθυρα του κτιρίου, περίτεχνη μεταλλική με δυο ογκώδεις λίθινες παραστάδες εκατέρωθεν.

Διώροφη αρχοντική κατοικία της δεκαετίας του 1930, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Αποτελείται από ημιυπόγειο, υπερυψωμένο ισόγειο και όροφο. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει ξύλινη, τετράριχτη στέγη με επικάλυψη από γαλλικού τύπου κεραμίδια.

Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από τον εξώστη στον όροφο και το τριγωνικό αέτωμα της στέγης. Τα ανοίγματα έχουν αξονική διάταξη, με την κύρια είσοδο και το κλιμακοστάσιο κεντρικά τοποθετημένα. Παράλληλα, διακρίνεται και ο τριμερής διαχωρισμός της πρόσοψης σε βάση, κορμό και στέψη. Η βάση του κτιρίου είναι λίθινη και ο διαχωρισμός των επιπέδων τονίζεται με απλή, λίθινη, οριζόντια ταινία σε προεξοχή. Η στέψη του κτιρίου κοσμείται με τριμερές επιχρισμένο γείσο από διακοσμητικές ταινίες, η κατώτερη εκ των οποίων φέρει επαναλαμβανόμενα γεωμετρικά μοτίβα.

Οι όψεις του κτιρίου είναι επιχρισμένες στο σύνολο τους. Οι ακμές της πρόσοψης κοσμούνται με λίθινους οδοντωτούς γωνιόλιθους σε προεξοχή και τα ανοίγματα της φέρουν διακοσμητική πλαισίωση σε προεξοχή. Τα παράθυρα του ημιυπόγειου έχουν τοξωτά ανώφλια και έχουν λίθινα περιθυρώματα με κλειδί. Στο επίπεδο του υπερυψωμένου ισογείου τα παράθυρα είναι διακοσμημένα με λίθινες κορνίζες που φέρουν γείσο με κλειδί και στο κάτω τμήμα τους έχουν απλής μορφής γεισίποδες, ενώ η κεντρική θύρα πλαισιώνεται και αυτή από λίθινο περιθύρωμα. Στη στάθμη του ορόφου οι κορνίζες των παραθύρων είναι επιχρισμένες, φέρουν γείσο και προεκτείνονται έως την οριζόντια διαχωριστική ταινία, εντείνοντας την κατακόρυφη διάσταση των ανοιγμάτων. Η εξώθυρα του κεντρικού εξώστη, πλαισιώνεται με επιχρισμένες παραστάδες που φέρουν επιστύλιο. Εκατέρωθεν του εξώστη διαμορφώνονται κόγχες διακοσμημένες με αγαλματίδια.

Ιδιαίτερο μορφολογικό στοιχείο του κτιρίου αποτελεί επίσης το τοξωτό άνοιγμα που οδηγεί σε μικρό, καμπύλο εξώστη στην στάθμη του ορόφου, στην πλάγια όψη. Οι δύο εξώστες του κτιρίου φέρουν σιδηρά κιγκλιδώματα και ο κεντρικός εξώστης στηρίζεται σε συμπαγή, επιχρισμένα φουρούσια. Όλα τα ανοίγματα έχουν υαλοστάσια ξύλινα, δίφυλλα, ανοιγόμενα με φεγγίτη και σκούρα ξύλινα, τετράφυλλα, συμπαγή - ταμπλαδωτά. Η θύρα της κεντρικής εισόδου, είναι επίσης ξύλινη, ταμπλαδωτή με διακοσμητικά στοιχεία και φέρει υαλοστάσια με προστατευτική σιδεριά.

Στον πίσω αύλειο χώρο έχει κατασκευαστεί μεταγενέστερα (1965), μονώροφη προσθήκη, σε επαφή με την πίσω όψη του κτιρίου.

Χαρακτηριστικό δείγμα αρχοντικής κατοικίας με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Το κτίριο είναι διώροφο, πλατυμέτωπο, με ελάχιστη υπερύψωση στο ισόγειο, μεγάλο σε μέγεθος και ύψος που το καθιστά ογκώδες και επιβλητικό. Διαθέτει προκήπιο και η θέση του είναι αποστασιοποιημένη από τον κοινόχρηστο χώρο στο μπροστινό όριο, ενώ βρίσκεται σε επαφή με όμορο κτίριο στο πλάγιο όριο.

Σε επίπεδο κάτοψης διακρίνουμε μία τριμερή συμμετρική διάταξη με κεντρικό προθάλαμο και παράταξη των χωρών εκατέρωθεν. Σε αντιστοιχία με την κάτοψη οργανώνεται και η όψη, με τριμερή διάταξη και απόλυτη συμμετρία ως προς ένα κεντρικό άξονα, με το κεντρικό τμήμα όπου τοποθετείται η κύρια είσοδος να είναι ιδιαίτερα τονισμένο. Η διάταξη των ανοιγμάτων ακολουθεί κατακόρυφους και οριζόντιους άξονες. Παράλληλα, γίνεται και οριζόντιος τριμερής διαχωρισμός της όψης σε βάση, κορμό και στέψη.  Οι στάθμες των ορόφων διαχωρίζονται με απλή οριζόντια ταινία σε προεξοχή. Η στέψη του κτιρίου κοσμείται με γείσο, από απλές διακοσμητικές ταινίες και φέρει μετόπη που τονίζει ιδιαίτερα το κεντρικό τμήμα και τους άξονες των ανοιγμάτων.

Η κύρια όψη του κτιρίου είναι γενικά απλή, επιχρισμένη χωρίς διακοσμητικά στοιχεία. Κεντρικά είναι τοποθετημένη η κύρια είσοδος και πάνω από την είσοδο τοποθετείται εξώστης, με μεταλλικά κιγκλιδώματα και συμπαγή επιχρισμένα φουρούσια. Τα ανοίγματα της κύριας όψης δεν φέρουν διακοσμητικά στοιχεία, παρά μόνο στον όροφο οι ποδιές των παραθύρων διαμορφώνονται σε εσοχή έως τη στάθμη της διακοσμητικής ταινίας για να τονιστεί ο κατακόρυφος άξονας.

Οι υπόλοιπες όψεις της κατοικίας δεν είναι επιχρισμένες και είναι εμφανής η λιθοδομή. Ωστόσο, τα παράθυρα στην πλάγια όψη φέρουν επιχρισμένη διακοσμητική κορνίζα – πλαισίωση σε μικρή προεξοχή.

Όλα τα κουφώματα του κτιρίου είναι  ξύλινα, με ανοιγόμενα ταμπλαδωτά εξώφυλλα στα παράθυρα. Η θύρα της κεντρικής εισόδου, είναι επίσης ταμπλαδωτή και φέρει υαλοστάσια με διακοσμητική προστατευτική σιδεριά.

Το κτίριο επικαλύπτεται με ξύλινη στέγη που φέρει «ρωμαϊκού» τύπου κεραμίδια και εγκιβωτίζεται στη κύρια όψη από τη μετόπη.

Διώροφη αστική κατοικία ορθογωνικής κάτοψης, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Χρονολογείται μεταξύ των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει ξύλινη, τετράριχτη στέγη με επικάλυψη από γαλλικού τύπου κεραμίδια.

Η διάρθρωση της πρόσοψης γίνεται με δύο κατακόρυφους άξονες ανοιγμάτων. Η κύρια είσοδος έχει ελαφριά υπερύψωση και τονίζεται από τον εξώστη στον όροφο. Ο διαχωρισμός των επιπέδων στην πρόσοψη υποδηλώνεται με απλές, λίθινες, οριζόντιες ταινίες σε προεξοχή. Η διάταξη των ανοιγμάτων ακολουθεί τους κατακόρυφους και οριζόντιους άξονες. Στην κύρια όψη, τα ανοίγματα διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια και φέρουν επιχρισμένα περιθυρώματα σε προεξοχή. Μάλιστα, αυτά του ορόφου κοσμούνται και με γείσο. Η διακοσμητική πλαισίωση προεκτείνεται έως την υποκείμενη στάθμη, εντείνοντας την κατακόρυφη διάσταση των παραθύρων που φέρουν πίνακες (ένα είδος θωρακίου) στις ποδιές τους. Η απόληξη της στέγης στην πρόσοψη διαμορφώνεται με διμερές γείσο από τραβηχτό κονίαμα.

Η κύρια (νοτιοδυτική) και πίσω (βορειοανατολική) όψη του κτιρίου είναι επιχρισμένες. Στις πλάγιες όψεις είναι εμφανής η φέρουσα λιθοδομή, με τοπικές συμπληρώσεις από πλίνθους, η διαμόρφωση των ακμών του κτιρίου από λαξευτούς γωνιόλιθους, καθώς και η κατασκευή του γείσου με επάλληλες σειρές από ειδικού τύπου οπτόπλινθους και κεραμικές πλάκες. Στην βορειοδυτική όψη η πλαισίωση των ανοιγμάτων είναι απλή, με συμπαγείς οπτόπλινθους στο ίδιο επίπεδο με τη λιθοδομή. Ιδιαίτερο μορφολογικό στοιχείο του κτιρίου αποτελεί το μεγάλο τοξωτό άνοιγμα στη βορειοανατολική όψη, που υποδηλώνει και τη θέση του εσωτερικού κλιμακοστασίου.

Τα ανοίγματα έχουν υαλοστάσια ανοιγόμενα, ξύλινα, δίφυλλα, με ανοιγόμενο φεγγίτη, ενώ εντοπίζεται και ένα μεταγενέστερο, από συνθετικό υλικό. Πρόκειται για αυτό που αντιστοιχεί στο εσωτερικό κλιμακοστάσιο, όπου έχει διατηρηθεί μόνο το άνω, σταθερό, τοξωτό τμήμα του. Τα σκούρα είναι ξύλινα, συμπαγή - ταμπλαδωτά, τετράφυλλα και ένα πεντάφυλλο (στην πίσω όψη, στη στάθμη του ισογείου). Αυτά της πρόσοψης έχουν αντικατασταθεί από μεταγενέστερα, ίδιας μορφής και υλικού με τα αρχικά. Η θύρα της κεντρικής εισόδου, είναι επίσης ξύλινη, ταμπλαδωτή και φέρει υαλοστάσια με προστατευτική σιδεριά και φεγγίτη. Ο εξώστης φέρει πλάκα οπλισμένου σκυροδέματος και περίτεχνα σιδηρά κιγκλιδώματα και αντηρίδες.

Σε αντιστοιχία με την όψη  οργανώνεται και η κάτοψη, με διμερή διάρθρωση. Ο χώρος υποδοχής με το κλιμακοστάσιο ορίζεται από τη θέση της εισόδου και στη μία πλευρά αναπτύσσονται οι χώροι. Η ίδια τυπολογική οργάνωση της κάτοψης ακολουθείται τόσο στο ισόγειο, όσο και στον όροφο. Εσωτερικά το κτίριο παρουσιάζει λιτή μορφολογία χωρίς υπερβολές. Διατηρούνται αρκετά από τα αυθεντικά στοιχεία του κτιρίου, όπως το ξύλινο εσωτερικό κλιμακοστάσιο, οι ξύλινες οροφές και εσώθυρες, τα ξύλινα δάπεδα (στον όροφο), καθώς και σταθερός εξοπλισμός - ξύλινα ερμάρια.

Στην πίσω πλευρά του κτιρίου έχει κατασκευαστεί μεταγενέστερη (δεκαετία του 1960), ισόγεια προσθήκη κατ’ επέκταση του αρχικού κτιρίου. Σε επαφή με την προσθήκη, υπάρχει χαμηλού ύψους πρόσκτισμα και στεγασμένος υπαίθριος χώρος, που εξυπηρετούν βοηθητικές χρήσεις.

Πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα πλατυμέτωπης λαϊκής κατοικίας με υπερυψωμένο ισόγειο. Το κτίριο εντοπίζεται στις παρυφές του οικισμού, είναι γωνιακό, κτισμένο σε σειρά, βρίσκεται δηλαδή σε επαφή με όμορη κατοικία στη μία πλευρά του και διατάσσει την κύρια και πλάγια  όψη του στο όριο του δρόμου. Στην πίσω πλευρά διαθέτει περιφραγμένο αύλειο χώρο, που περιβάλλεται από ισόγειο πρόσκτισμα χαμηλού ύψους, κατ’ επέκταση της κατοικίας και χαμηλό μανδρότοιχο.

Το κτίριο είναι πλατυμέτωπο, με μακρόστενη ορθογώνια κάτοψη «μακρινάρι» και η είσοδός του είναι τοποθετημένη κεντρικά. Το ισόγειο είναι υπερυψωμένο και η μικρή υπερύψωση επιτρέπει τη δημιουργία ημιυπόγειου αποθηκευτικού χώρου με χαμηλό ύψος «κατώι», κάτω από το δάπεδο του ισογείου.

Σε επίπεδο κάτοψης διακρίνουμε τριμερή συμμετρική διάταξη με κεντρικό προθάλαμο και παράταξη των χωρών εκατέρωθεν. Σε αντιστοιχία με την κάτοψη οργανώνεται και η όψη, με τριμερή διάταξη και απόλυτη συμμετρία ως προς ένα κεντρικό άξονα, στον οποίο τοποθετείται η κύρια είσοδος.

Οι όψεις του κτιρίου είναι απλές, επιχρισμένες στο σύνολό τους, χωρίς διακοσμητικά στοιχεία.

Τα ανοίγματα είναι διατεταγμένα σε κατακόρυφους και οριζόντιους άξονες. Χαρακτηριστικό μορφολογικό στοιχείο του κτιρίου αποτελεί η διαμόρφωση της εισόδου, που βρίσκεται σε εσοχή με μεγάλο ύψος, δημιουργώντας έναν ημιυπαίθριο χώρο, στον οποίο ενσωματώνεται το εξωτερικό κλιμακοστάσιο. Επιπλέον, η βάση του κτιρίου να διαφοροποιείται χρωματικά από τη στάθμη του ισογείου.

Τα κουφώματα του κτιρίου είναι όλα ξύλινα, ανοιγόμενα, με ταμπλαδωτά εξώφυλλα στα παράθυρα. Η θύρα της κεντρικής εισόδου είναι απλή, επίσης ταμπλαδωτή και φέρει φεγγίτη.

Η στέψη του κτιρίου περιβάλλεται με απλό γείσο και επικαλύπτεται με τετράριχτη στέγη που φέρει «ρωμαϊκού» τύπου επικεράμωση.

Διώροφη αρχοντική κατοικία της δεκαετίας του 1920, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει ξύλινη, τετράριχτη στέγη με επικάλυψη από ρωμαϊκού τύπου κεραμίδια.

Η διάρθρωση της κύριας όψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από τον εξώστη στον όροφο και το τριγωνικό αέτωμα της στέγης. Η πρόσοψη είναι επιχρισμένη και οι ακμές της κοσμούνται με λίθινους οδοντωτούς γωνιόλιθους σε προεξοχή. Στη στέψη φέρει συμπαγές στηθαίο, εκατέρωθεν του κεντρικού αετώματος. Τα ανοίγματα έχουν αξονική διάταξη, με την κύρια είσοδο να είναι κεντρικά τοποθετημένη. Παράλληλα, διακρίνεται και η διμερής διάρθρωση της πρόσοψης, η μορφολογική επεξεργασία της οποίας διαχωρίζεται ανά επίπεδο. Στο επίπεδο του ισογείου τα παράθυρα είναι διακοσμημένα με λίθινα οδοντωτά περιθυρώματα με κλειδί στη στέψη, ενώ σε αυτά του ορόφου η πλαισίωση είναι της ίδιας μορφής, αλλά διαμορφώνεται με επίπλαστο διάκοσμο από τραβηχτό επίχρισμα, σε απομίμηση λαξευτής λιθοδομής. Ο διαχωρισμός των επιπέδων υποδηλώνεται και με την απλή, λίθινη, οριζόντια ταινία σε προεξοχή. Η κεντρική θύρα πλαισιώνεται από λίθινο περιθύρωμα και ζεύγος λίθινων παραστάδων. Η εξώθυρα του εξώστη, φέρει πλαίσιο και ζεύγος παραστάδων από τραβηχτό επίχρισμα.

Οι υπόλοιπες όψεις του κτιρίου είναι ανεπίχριστες, όπου είναι εμφανής η φέρουσα λιθοδομή και η κατασκευή του γείσου της στέγης με επάλληλες σειρές από ειδικού τύπου οπτόπλινθους και λίθινες πλάκες. Στην πλάγια όψη, η πλαισίωση των ανοιγμάτων είναι πιο απλή, με επιχρισμένα περιθυρώματα χωρίς προεξοχή. Ιδιαίτερο μορφολογικό στοιχείο αποτελεί επίσης η διαμόρφωση ενιαίας, επιχρισμένης, διακοσμητικής πλαισίωσης που ενοποιεί τα τρία ανοίγματα, στην πίσω όψη.

Όλα τα παράθυρα έχουν σκούρα ξύλινα, τετράφυλλα, συμπαγή - ταμπλαδωτά. Η θύρα της κεντρικής εισόδου, είναι επίσης ξύλινη, δίφυλλη, ταμπλαδωτή - τζαμωτή. Ο κεντρικός εξώστης φέρει περίτεχνα σιδηρά κιγκλιδώματα και φουρούσια στήριξης.

Στην πίσω πλευρά του κτιρίου υπάρχουν δύο μεταγενέστερες ισόγειες προσθήκες, κατ’ επέκταση του αρχικού κτιρίου. Διαθέτει πολύ μεγάλο πίσω αύλειο χώρο, όπου εντοπίζονται διάφορα προσκτίσματα, μεταξύ των οποίων και φούρνος, κατασκευασμένος από ωμές και ψημένες πλίνθους.

Διώροφη αρχοντική κατοικία της δεκαετίας του 1920, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. ΔΠΕ/16112/19.12.2003 απόφαση του Υπ. Αιγαίου - ΦΕΚ 1443Δ/31.12.2003. Αποτελείται από ημιυπόγειο, υπερυψωμένο ισόγειο και όροφο. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει ξύλινη, τετράριχτη στέγη με γαλλικού τύπου επικεράμωση.

Τα ανοίγματα έχουν αξονική διάταξη, με την κύρια είσοδο και το κλιμακοστάσιο να είναι έκκεντρα τοποθετημένα. Παράλληλα, διακρίνεται και ο τριμερής διαχωρισμός της πρόσοψης σε βάση, κορμό και στέψη. Ο διαχωρισμός των επιπέδων τονίζεται με απλές, λίθινες, οριζόντιες ταινίες σε προεξοχή. Η στέψη του κτιρίου κοσμείται με λίθινο προεξέχον γείσο, που φέρει στηθαίο με πεσσούς και μπαλούστρες. Η κύρια όψη είναι επιχρισμένη και οι ακμές της διαμορφώνονται με λίθινους, λαξευτούς γωνιόλιθους. Στη στάθμη του ορόφου οι γωνιόλιθοι φέρουν λίθινη βάση και επίκρανο, δημιουργώντας την εντύπωση παραστάδας. Τα ανοίγματα έχουν διακοσμητική πλαισίωση σε μικρή προεξοχή. Στο επίπεδο του υπερυψωμένου ισογείου, τα παράθυρα είναι διακοσμημένα με λίθινα, τοξωτά, περιθυρώματα που φέρουν γείσο με κλειδί και στο κάτω τμήμα τους έχουν γεισίποδες. Η κεντρική θύρα πλαισιώνεται και αυτή από λίθινο τοξωτό περιθύρωμα  με γείσο και ανθέμιο στο κλειδί. Στον όροφο, ο κατακόρυφος κεντρικός άξονας υποδηλώνεται από τον κεντρικό εξώστη με το μαρμάρινο δάπεδο και τα περίτεχνα χυτοσιδηρά κιγκλιδώματα και φουρούσια στήριξης. Τα ανοίγματα διαμορφώνονται με τον ίδιο τρόπο με αυτά της κατώτερης στάθμης, ωστόσο παρατηρείται η πρόθεση ενοποίησης τους, με τη χρήση ενιαίου, συνεχούς γείσου.

Η διαμόρφωση των υπολοίπων όψεων του κτιρίου είναι πολύ πιο απλή. Είναι επίσης επιχρισμένες και φέρουν λιγοστά ανοίγματα με απλή πλαισίωση από τραβηχτό επίχρισμα. Η απόληξη της στέγης γίνεται με διμερές γείσο από τραβηχτό επίχρισμα σε προεξοχή. Ιδιαίτερο στοιχείο αποτελεί η διαμόρφωση σοφίτας με αετωματική απόληξη στη στέγη, στην πλάγια - νότια πλευρά του κτιρίου. Όλα τα κουφώματα των ανοιγμάτων έχουν αντικατασταθεί από μεταγενέστερα, ίδιας μορφής και υλικού με τα αρχικά. Τα σκούρα είναι ξύλινα, τετράφυλλα, συμπαγή - ταμπλαδωτά. Η θύρα της κεντρικής εισόδου, είναι επίσης ξύλινη, δίφυλλη, ταμπλαδωτή, με διακοσμητικά στοιχεία και φέρει υαλοστάσια και φεγγίτη με προστατευτική σιδεριά.

Στην πίσω πλευρά της κατοικίας υπάρχουν δύο μεταγενέστερες, χαμηλού ύψους προσθήκες, κατ’ επέκταση του αρχικού κτιρίου. Η περίφραξη του κύριου αύλειου χώρου αποτελείται από σιδηρά κιγκλιδώματα σε λίθινη βάση και κεντρική, περίτεχνη, μεταλλική αυλόπορτα εισόδου, στηριζόμενη σε λίθινους πεσσούς. Η πρόσβαση στον πίσω αύλειο χώρο, που περιβάλλεται από ψηλό, επιχρισμένο αυλότοιχο με επικάλυψη από κεραμίδια, γίνεται  μέσω ξύλινης αυλόπορτας.

Xαρακτηριστικό δείγμα αστικής κατοικίας με νεοκλασικά χαρακτηριστικά, κατασκευασμένο το 1926. Το κτίριο βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα του παλαιού οικισμού, είναι διώροφο, πλατυμέτωπο, και διατάσσει την κύρια όψη του στο όριο του δρόμου.

Η κύρια όψη του κτιρίου είναι κατασκευασμένη από εμφανή φέρουσα λιθοδομή με προσθήκη πλίνθων και όλα τα διακοσμητικά της στοιχεία είναι λίθινα. Οι υπόλοιπες όψεις είναι απλές και επιχρισμένες.

Στην πρόσοψη η είσοδος του κτιρίου είναι έκκεντρη, ενώ κεντρικά στον όροφο υπήρχε μικρός εξώστης, όπως μαρτυρούν τα σωζόμενα περίτεχνα σιδηρά φουρούσια και η εξώθυρα.

Τα ανοίγματα του κτιρίου κοσμούνται με λίθινα περιθυρώματα σε μικρή προεξοχή που φέρουν διακοσμητικό κλειδί και γείσο στο ανώφλι τους και διακοσμητικούς γεισίποδες στις ποδιές των παράθυρων του ορόφου. Οι ακμές του κτιρίου κοσμούνται με λίθινες παραστάδες που φέρουν το γείσο της στέγης και οι στάθμες των δαπέδων με λίθινες απλές διακοσμητικές ταινίες σε προεξοχή.

Τα κουφώματα του κτιρίου είναι ξύλινα, ανοιγόμενα με τετράφυλλα ταμπλαδωτά εξώφυλλα στα παράθυρα. Ιδιαίτερα επιμελημένη είναι η θύρα της κεντρικής εισόδου, που φέρει υαλοστάσια με διακοσμητική προστατευτική σιδεριά και φεγγίτη.

Το κτίριο επικαλύπτεται με ξύλινη στέγη που στο κεντρικό τμήμα της πρόσοψης διαμορφώνει αέτωμα και φέρει «γαλλικού» τύπου κεραμίδια.

Πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα δίδυμης αρχοντικής κατοικίας με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Οι δύο κατοικίες είναι όμοιες, φέρουν κοινή στέγη και είναι κατασκευασμένες ως ένα κτίριο. Αυτού του τύπου οι κατοικίες, γνωστές και ως «αδελφομοίρια», μοιράζονταν ανάμεσα σε αδέλφια ως γονική περιουσία. Χαρακτηριστικό τους είναι η απόλυτη συμμετρία μεταξύ τους ως προς ένα κεντρικό άξονα.

Το κτίριο είναι κτισμένο σε ένα γωνιακό οικόπεδο, στο κεντρικό κομμάτι του οικισμού, στη δυτική πλευρά. Δεν βρίσκεται σε επαφή με άλλα κτίρια, είναι πανταχόθεν ελεύθερο, διαθέτει προκήπιο και η θέση του είναι αποστασιοποιημένη από τον κοινόχρηστο χώρο στο μπροστινό όριο, ωστόσο η πλάγια όψη του - νότια βρίσκεται σε επαφή με το όριο του δρόμου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίφραξη του αυλειου χωρου με λίθινους πεσσούς και χυτοσιδηρά κιγλιδώματα, καθώς και δύο διαφορετικές εισόδους, μία για κάθε κατοικία.

Το κτίριο είναι διώροφο, πλατυμέτωπο, με υπερυψωμένο ισόγειο, μεγάλο σε μέγεθος και ύψος που το καθιστά ογκώδες και επιβλητικό. Σε επίπεδο κάτοψης, για κάθε κατοικία ανεξάρτητα διακρίνουμε διμερή διάταξη, με τον προθάλαμο να βρίσκεται εσωτερικά και εξωτερικά να τοποθετούνται οι κύριοι χώροι. Μορφολογικά διακρίνουμε τριμερή διάταξη, με το κεντρικό τμήμα να ιδιαίτερα τονισμένο και παρόλο που μοιράζεται σε δύο κατοικίες, να μοιάζει ενιαίο. Η κύρια όψη οργανώνεται με απόλυτη συμμετρία ως προς ένα κεντρικό άξονα του κτιρίου. Τα ανοίγματα διατάσσονται σε κατακόρυφους και οριζόντιους άξονες. Παράλληλα, γίνεται και οριζόντιος τριμερής διαχωρισμός της όψης σε βάση, κορμό και στέψη. Το κτίριο είναι επιχρισμένο στο σύνολό του και στην πρόσοψή του φέρει επιχρισμένα και λίθινα διακοσμητικά στοιχεία σε προεξοχή.

Κεντρικά, είναι τοποθετημένες οι είσοδοι των δύο κατοικιών στις οποίες οδηγεί ένα εξωτερικό λίθινο κλιμακοστάσιο. Πάνω από τις εισόδους βρίσκεται ενιαίος εξώστης, που καλύπτει το πλάτος και των δύο εισόδων, με σιδηρά κιγκλιδώματα και περίτεχνα σιδηρά φουρούσια. Όλο το κεντρικό τμήμα πλαισιώνεται με επιχρισμένο περιθύρωμα σε προεξοχή  στο ισόγειο και ψευδοπαραστάδες που πλαισιώνουν τις εξώθυρες του ορόφου, οι οποίες φέρουν επιστύλιο ως τμήμα του γείσου της στέγης σε μικρή προεξοχή και αέτωμα με γείσο.

Οι στάθμες των ορόφων διαχωρίζονται με λίθινες διακοσμητικές οριζόντιες ταινίες σε προεξοχή και οι ακμές του κτιρίου κοσμούνται με οδοντωτούς λαξευτούς γωνιόλιθους σε προεξοχή.

Τα ανοίγματα του κτιρίου είναι διακοσμημένα με επιχρισμένες κορνίζες - περιθυρώματα σε προεξοχή, με γείσο, και στις ποδιές τους φέρουν απλά διακοσμητικά πλαίσια. Στον όροφο, οι κορνίζες των ανοιγμάτων προεκτείνονται σε όλο το ύψος του ορόφου εντείνοντας την κατακόρυφη διάσταση του ανοίγματος.  

Τα κουφώματα του κτιρίου είναι όλα ξύλινα, με ανοιγόμενα ταμπλαδωτά εξώφυλλα. Στα παράθυρα του υπογείου δεν υπάρχουν εξώφυλλα - σκούρα και φέρουν μεταλλικές προστατευτικές σιδεριές. Ιδιαίτερα επιμελημένες είναι οι θύρες της κεντρικής εισόδου, που φέρουν υαλοστάσια με διακοσμητικές προστατευτικές σιδεριές και φεγγίτη.

Η απόληξη του κτιρίου στην κύρια όψη φέρει διμερές γείσο από τραβηχτό επίχρισμα σε προεξοχή. Το κτίριο επικαλύπτεται με τετράριχτη στέγη που φέρει επικεράμωση «ρωμαϊκού» τύπου.

Στην πίσω πλευρά του κτιρίου υπάρχουν νεότερες προσθήκες και στις δύο κατοικίες, κατ’ επέκταση του αρχικού κτιρίου, που εξυπηρετούν βοηθητικές χρήσεις.

Βιομηχανικό κτίριο αξιόλογης αρχιτεκτονικής κατασκευασμένο στα τέλη του 19ου αιώνα, σε ερειπιώδη σήμερα κατάσταση. Το κτίριο φιλοξενούσε το ελαιοτριβείο Πρασακάκη και διατηρεί κάποιες από τις αρχικές όψεις του και μέρος του εξοπλισμού του. Είναι χωροθετημένο στο δυτικό άκρο του οικισμού, δίπλα σε ρέμα για την απόρριψη των αποβλήτων κατά τη συνήθη πρακτική της εποχής. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και έφερε διπλή ξύλινη δίρριχτη στέγη με βυζαντινά κεραμίδια. Η στέγη εδραζόταν σε διμερές περιμετρικό γείσο από οπτόπλινθους, ενώ στην κύρια όψη πλαισιονόταν από συνεχές στηθαίο με διακοσμητικές απολήξεις από οπτόπλινθους. Τα ανοίγματα της κύριας όψης ήταν συμμετρικά οργανωμένα ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα με την είσοδο της μονάδας τοποθετημένη στο κέντρο. Τα κουφώματά που σώζονται είναι πιθανά μεταγενέστερης κατασκευής, ανοιγόμενα μεταλλικά με υαλοστάσια και σταθερούς φεγγίτες. Το σύνολο των όψεων ήταν ανεπίχριστο αποκαλύπτοντας τις οικοδομικές λεπτομέρειες της κατασκευής.