Διαδρομή «Φούρνοι»

Δείγμα διώροφης αστικής κατοικίας με ισόγειο κατάστημα, κατασκευασμένης το 1926, με νεοκλασικές επιρροές. Η κύρια όψη του κτιρίου είναι έντονα διακοσμημένη με στοιχεία που παραπέμπουν στις αρχές του νεοκλασικισμού, όπως οδοντωτούς γωνιόλιθους στις ακμές του, γείσο με διακοσμητικές ταινίες στη στέψη του κτιρίου, διακοσμητικά περιθυρώματα γύρω από τα ανοίγματα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο μεγάλος εξώστης με σιδηρά φουρούσια και περίτεχνο κιγκλίδωμα, στο κέντρο του οποίου αναγράφεται η ημερομηνία κατασκευής του κτιρίου.

Ενδιαφέρον δείγμα δίδυμης λαϊκής-αστικής κατοικίας, κατασκευασμένης στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα. Η κατοικία αυτή είναι όμοια με τη διπλανή της, φέρουν κοινή στέγη και είναι κατασκευασμένες ως ένα κτίριο. Αυτού του τύπου οι κατοικίες, γνωστές και ως «αδελφομοίρια», μοιράζονταν ανάμεσα σε αδέλφια ως γονική περιουσία. Χαρακτηριστικό τους είναι η απόλυτη συμμετρία μεταξύ τους ως προς ένα κεντρικό άξονα. Στις συγκεκριμένες κατοικίες, πέρα από τη μεταξύ τους συμμετρία, υπάρχει συμμετρία και στη διαμόρφωση της κάθε μίας ξεχωριστά.
Τυπολογικά, το ισόγειο του κτιρίου είναι μονόχωρο και λειτουργεί ακόμα και σήμερα ως το παλαιότερο και καλύτερα διατηρημένο παντοπωλείο του οικισμού, ενώ στον όροφο, με ανεξάρτητη είσοδο από την πίσω όψη, διαμορφώνεται η κατοικία της οικογένειας.

Χαρακτηριστικό δείγμα διώροφης λιθόκτιστης λαϊκής κατοικίας με ξύλινη στέγη, κατασκευασμένης στα τέλη του 19ου αιώνα. Το κτίριο διαθέτει ορθογωνική κάτοψη και η κύρια όψη του, που οργανώνεται με κεντρικό άξονα συμμετρίας, είναι απλή χωρίς διακοσμητικά στοιχεία. Ενδιαφέρον παρουσιάζει στον όροφο η ύπαρξη μεγάλου ανοίγματος – μπαλκονόπορτας, χωρίς την ύπαρξη εξώστη, χαρακτηριστικό που απαντάτε σε αρκετά σπίτια του οικισμού. Τα κουφώματα του κτιρίου είναι ξύλινα και η στέγη του είναι μονόριχτη και επικαλύπτεται με βυζαντινού τύπου κεραμίδια. Ιδιαίτερο στοιχείο αποτελεί η παραδοσιακή κεραμική καμινάδα.

Ιδιαίτερα αξιόλογο δείγμα διώροφης λαϊκής κατοικίας, με στοιχεία τοπικής - παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Σύμφωνα με επιγραφή στο υπέρθυρο της κυρίας εισόδου, χρονολογείται στις 14 Μαρτίου του 1872, ωστόσο πιθανότατα κατασκευάστηκε μεταξύ των δεκαετιών 1820-1830 ή και νωρίτερα. Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα κτίρια του οικισμού, αλλά και το πρώτο διώροφο κτίριο που κτίστηκε σε αυτόν. Αποτελείται από χαμηλού ύψους ισόγειο και όροφο. Η λειτουργία των δύο επιπέδων ήταν πάντα ανεξάρτητη και η πρόσβαση στον όροφο γίνεται μέσω εξωτερικού κλιμακοστασίου στην πλάγια - δυτική όψη. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και η στέγαση του γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο, με ξύλινες “τράβες” και δώμα από καλάμια, πατημένο χώμα κ.α., όπου μεταγενέστερα, προστέθηκε επίστρωση τσιμεντοκονίας. Περιμετρικά του δώματος, εντοπίζεται η χαρακτηριστική προεξοχή από σχιστόπλακες - “σουάζες”, που προστάτευαν τους τοίχους από τα νερά της βροχής. Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη και είναι πλατυμέτωπο. Οι όψεις του είναι επιχρισμένες με “σαρδελωτό” επίχρισμα και έχουν λιτή μορφολόγηση, χωρίς διακοσμητικά στοιχεία. Στην κύρια - νότια όψη, τα ανοίγματα αναπτύσσονται συμμετρικά, εκατέρωθεν του κεντρικού κατακόρυφου άξονα. Η εξώθυρα είναι ξύλινη, δίφυλλη και το ένα της φύλλο είναι χωρισμένο σε “πανωπόρτι” και “κατωπόρτι”. Επίσης, ενδιαφέρον στοιχείo αποτελούν οι λυχνοστάστες (“νύχια” από σχιστόπλακες).Το εσωτερικό τόσο του ισογείου, όσο και του ορόφου είναι μονόχωρα, ενώ και στα δύο επίπεδα, εντοπίζονται και τζάκια - εστίες.

Αξιόλογο δείγμα ισόγειας υπερυψωμένης λαϊκής κατοικίας κτισμένης δίπλα σε ρέμα, στα τέλη του 19ου αιώνα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η κατασκευαστική δομή του κτιρίου, που διακρίνεται εξαιτίας της πολύ κακής κατάστασης διατήρησης του κτιρίου. Η κατοικία αποτελείται από ένα κεντρικό λιθόκτιστο τμήμα και μια μικρότερη ελαφριά ξύλινη κατασκευή σε προεξοχή, «σαχνισί», στο γωνιακό τμήμα της, διακοσμημένη με εμφανή ξύλινα στοιχεία. Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει για την προστασία της κατοικίας η κατασκευή της σε υπερύψωση και σε απόσταση από το όριο του ρέματος, καθώς και ο ψηλός λίθινος αναλημματικός τοίχος στο όριο του οικοπέδου.

Χαρακτηριστικό δείγμα ισόγειας λιθόκτιστης παραδοσιακού τύπου λαϊκής κατοικίας, κατασκευασμένης στα μέσα του 19ου αιώνα. Το κτίριο διαθέτει ορθογωνική κάτοψη και η στέγασή του γινόταν με ξύλινες «τράβες» και δώμα. Ιδιαίτερα στοιχεία στην όψη του αποτελούν οι μαρμάρινοι ημιλαξευτοί γωνιόλιθοι, οι λίθινες μαρμάρινες προεξοχές πάνω από τα ανοίγματα και η πέτρινη προεξοχή δίπλα στο παράθυρο, «νύχι», για την τοποθέτηση του λαδοφάναρου ή του λύχνου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η χαρακτηριστική λίθινη περιμετρική προεξοχή από σχιστόπλακες «σουάζες» στη στέψη του κτιρίου, που προστάτευαν τους τοίχους από τα νερά της βροχής.

Τυπικό δείγμα ισόγειας λιθόκτιστης παραδοσιακού τύπου λαϊκής κατοικίας, κατασκευασμένης στα μέσα με τέλη του 19ου αιώνα. Η κατοικία ήταν δίχωρη, με ορθογωνική κάτοψη και αύλειο χώρο που έπαιζε σημαντικό ρόλο στη λειτουργία της κατοικίας. Στο μπροστινό μέρος ο αύλειος χώρος ήταν πλακοστρωμένος με λίθινες πλάκες. Στην πλάγια και πίσω όψη της κατοικίας διακρίνονται βοηθητικοί χώροι, που η πρόσβαση σε αυτούς γινόταν μέσω της αυλής. Ενδιαφέρον παρουσιάζει στο εσωτερικό της κατοικίας η γωνιακή εστία – τζάκι, ο ξύλινος εξοπλισμός της κουζίνας και ο χωνευτός, στο πάχος της τοιχοποιίας, νεροχύτης κάτω από το παράθυρο. Η στέγασή της κατοικίας γινόταν με παραδοσιακό τρόπο με ξύλινες «τράβες» και δώμα, που σήμερα έχει αντικατασταθεί από πλάκα οπλισμένου σκυροδέματος. Ωστόσο διατηρείται η χαρακτηριστική λίθινη περιμετρική προεξοχή από σχιστόπλακες «σουάζες» στη στέψη του κτιρίου, που προστάτευαν τους τοίχους από τα νερά της βροχής. Σήμερα, η κατοικία είναι κλειστή και εγκαταλελειμμένη.

Πρόκειται για διώροφη λαϊκή κατοικία, με στοιχεία τοπικής - παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο. Η λειτουργία των δύο επιπέδων ήταν πάντα ανεξάρτητη. Η πρόσβαση στο ισόγειο γίνεται από την πλάγια - νοτιοδυτική πλευρά του κτιρίου, ενώ στον όροφο από την πίσω - νοτιοανατολική πλευρά. Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη και η στέγαση του γινόταν με τον παραδοσιακό τρόπο, με ξύλινες “τράβες” και δώμα από καλάμια, πατημένο χώμα κ.α., που σήμερα έχει αντικατασταθεί από πλάκα οπλισμένου σκυροδέματος. Περιμετρικά του δώματος, εντοπίζεται η χαρακτηριστική προεξοχή από σχιστόπλακες - “σουάζες”, που προστάτευαν τους τοίχους από τα νερά της βροχής. Μαζί με το όμορο κτίριο αποτελούν δίδυμες κατοικίες - τα λεγόμενα “αδελφομοίρια”. Πρόκειται για όμοια κτίρια που έχουν κατασκευαστεί διαδοχικά για να στεγάσουν συγγενείς οικογένειες. Έχουν κοινό φέροντα οργανισμό από λιθοδομή και κοινή φέρουσα μεσοτοιχία. Οι όψεις του κτιρίου είναι επιχρισμένες και έχουν λιτή μορφολόγηση, χωρίς διακοσμητικά στοιχεία. Ενδιαφέρον παρουσιάζει στην κύρια - βοειοδυτική όψη, η ύπαρξη στον όροφο μεγάλου ανοίγματος - εξωστόθυρας, χωρίς ωστόσο την ύπαρξη εξώστη, χαρακτηριστικό που απαντάται σε αρκετές κατοικίες του οικισμού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η κατασκευαστική δομή του κτιρίου από λιθοδομή με ξύλινα στοιχεία στα ανώφλια των ανοιγμάτων, στην κατασκευή του εξώστη, στα κουφώματα. Χαρακτηριστικό στοιχείο που απαντάται σε αρκετά από τα παλαιότερα σπίτια του οικισμού αποτελεί, στην είσοδο της κατοικίας, η διαμόρφωση ανοιγόμενου τμήματος στο πάνω μέρος του κουφώματος της πόρτας, έναντι παραθύρου. Στον αύλειο χώρο, εντοπίζεται πρόσκτισμα από ξερολιθιά και στέγαση με δώμα, το οποίο είχε τη χρήση φούρνου.