Διαδρομή «Αδρώνι»

Τριώροφο κτίριο δυο δίδυμων αρχοντικών κατοικιών με επιρροές από την αστική βαλκανική αρχιτεκτονική της τελευταίας περιόδου. Η κατασκευή του κτιρίου χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα. Έχει στοιχεία οχυρωματικού χαρακτήρα και παραπέμπει στην τυπολογία του πύργου. Το ισόγειο και ο πρώτος όροφος είναι κατασκευασμένα από φέρουσα λιθοδομή και είχαν λιγότερα ανοίγματα για λόγους ασφαλείας. Τα ανοίγματα είναι μικρά στις πλάγιες όψεις και μεγαλύτερα στην κύρια όψη, ενώ προστατεύονται με σιδεριές. Τυπική είναι η διαμόρφωση της κύριας εισόδου με τοξωτό ανώφλι. Χαρακτηριστικό της τυπολογίας του κτιρίου αποτελεί επίσης η διαμόρφωση σαχνισιού (αρχιτεκτονικής προεξοχής) στον δεύτερο όροφο. Εδώ εμφανίζεται μόνο στην κύρια όψη του κτιρίου. Το σαχνισί είναι κατασκευασμένο από τσατμά και επιχρισμένο, ενώ στηρίζεται σε ξύλινες αντηρίδες. Η ελαφρότερη κατασκευή σε αυτόν τον όροφο πρόσφερε τη δυνατότητα διαμόρφωσης περισσότερων και μεγαλύτερων ανοιγμάτων για τον αερισμό και ηλιασμό των κύριων χώρων διαμονής της κατοικίας. Το σαχνισί φέρει πλήθος ομοιόμορφων και ρυθμικών ανοιγμάτων με δίφυλλα ταμπλαδωτά σκούρα. Η επίστεψη του κτιρίου γίνεται με σύνθετη ξύλινη στέγη με βυζαντινού τύπου επικεράμωση. Χαρακτηριστικό της τυπολογίας είναι τέλος το έντονα προεξέχον γείσο της στέγης από επιχρωματισμένο ξύλο, καθώς και η τελείως απομονωμένη από τον δρόμο με ψηλό μαντρότοιχο αυλή.

Τριώροφο κτίριο αστικής κατοικίας, παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Η κατασκευή του κτιρίου χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα και έχει οχυρωματικά στοιχεία. Συγκεκριμένα, παρουσιάζει συμπαγή φέρουσα λιθοδομή με ελάχιστα ανοίγματα στο ισόγειο τα οποία προστατεύονταν με σιδεριές. Η εξώθυρα έχει ανάγλυφα διακοσμημένο λίθινο περιθύρωμα με τυπικά τοξωτό υπέρθυρο. Η κεντρική είσοδος είναι ξύλινη, διακοσμημένη με γεωμετρικά μοτίβα. Οι όροφοι είναι επίσης κατασκευασμένοι από λιθοδομή, ενώ φέρουν περισσότερα ανοίγματα. Τα ανοίγματα είναι μεγαλύτερα, ορθογωνικά και έχουν ξύλινα, δίφυλλα ταμπλαδωτά σκούρα. Στην πρόσοψη εμφανίζεται εξώστης στο ύψος του δευτέρου ορόφου, μορφολογικά αλλοιωμένος σήμερα. Η επίστεψη του κτιρίου γίνεται με ξύλινη τετράριχτη στέγη με βυζαντινού τύπου επικεράμωση.

Πρόκειται για δείγμα δίδυμης αρχοντικής κατοικίας, που αποτελείται από δύο πλατυμέτωπες κατοικίες με νεοκλασικά χαρακτηριστικά, κατασκευασμένες το 1889. Οι δύο κατοικίες είναι όμοιες, φέρουν κοινή στέγη και είναι κατασκευασμένες ως ένα κτίριο. Αυτού του τύπου οι κατοικίες, γνωστές και ως «αδελφομοίρια», μοιράζονταν ανάμεσα σε αδέλφια ως γονική περιουσία. Χαρακτηριστικό τους είναι η απόλυτη συμμετρία μεταξύ τους ως προς ένα κεντρικό άξονα. Ιδιαίτερη είναι η διαμόρφωση της εισόδου της κάθε κατοικίας, με τοξωτό ανώφλι που δημιουργεί ημικυκλικό σταθερό φεγγίτη πάνω από την εξώθυρα. Ο φεγγίτης προστατεύεται με περίτεχνη σιδεριά, ενώ η εξώθυρα είναι δίφυλλη, ξύλινη με ανάγλυφα διακοσμητικά στοιχεία. Πάνω από την είσοδο υπάρχει μαρμάρινη εγχάρακτη επιγραφή με το έτος κατασκευής του κτιρίου και τα αρχικά του ιδιοκτήτη. Η είσοδος τονίζεται επίσης από την ύπαρξη υπερκείμενου εξώστη με μεταλλικά φουρούσια. Το σύνολο των ανοιγμάτων πλαισιώνεται από λίθινη κορνίζα με προεξέχον γείσο. Πάνω από την εξωστόθυρα εμφανίζεται επιπλέον ορθογωνικός φεγγίτης ο οποίος προστατεύεται με μεταλλική σιδεριά. Ο διαχωρισμός των επιπέδων δηλώνεται με περιμετρική λίθινη ταινία. Η στέγη εδράζεται σε περιμετρικό γείσο, το οποίο κοσμούν ρυθμικά τοποθετημένοι γεισίποδες.

Διώροφο κτίριο παραδοσιακής αρχιτεκτονικής με νεοκλασικά στοιχεία. Χρονολογείται μεταξύ των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Η κάτοψή του είναι επιμήκης και είναι στενομέτωπο ως προς τον δρόμο. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει ξύλινη τετράριχτη στέγη με επικάλυψη από ρωμαϊκού τύπου κεραμίδια. Η στέγη εδράζεται σε περιμετρικό λίθινο γείσο. Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από την κεντρική είσοδο και τον υπερκείμενο εξώστη. Ο διαχωρισμός των επιπέδων δηλώνεται με λίθινη ταινία. Τα ανοίγματα του ισογείου φέρουν λίθινα περιθυρώματα και έχουν δίφυλλα ταμπλαδωτά σκούρα. Στον όροφο είναι απλούστερα, χωρίς περιθυρώματα και έχουν απλή επίστεψη με προεξέχον γείσο. Οι ακμές του κτιρίου κοσμούνται με προεξέχοντες εναλλάξ γωνιόλιθους.

Ισόγειο κτίριο εμπορικής χρήσης και παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Η κατασκευή του κτιρίου χρονολογείται από τα τέλη του 19ου έως στις αρχές του 20ου αιώνα. Η κάτοψή του είναι επιμήκης, έχει περιμετρική φέρουσα λιθοδομή και καλύπτεται από ξύλινη τετράριχτη στέγη με βυζαντινού τύπου επικεράμωση. Τυπική είναι η κύρια όψη του, συμμετρικά διαμορφωμένη ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, με μεγάλα ανοίγματα για τον ηλιασμό του χώρου. Η εξώθυρα έχει αντικατασταθεί, διατηρείται ωστόσο ο υπερκείμενος σταθερός φεγγίτης με τη σιδεριά του. Στα ανοίγματα εκατέρωθεν της εισόδου διατηρούνται επίσης οι παλιές ξύλινες ταμπλαδωτές καπάντζες. Χαρακτηριστικό αποτελεί τέλος το έντονα προεξέχον γείσο της στέγης από επιχρωματισμένο ξύλο.

Διώροφο κτίριο κατοικίας παραδοσιακής αρχιτεκτονικής σε ερειπωμένη σήμερα κατάσταση. Η κατασκευή του κτιρίου χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και έχει οχυρωματικά στοιχεία. Συγκεκριμένα, παρουσιάζει συμπαγή φέρουσα λιθοδομή με ελάχιστα ανοίγματα στο ισόγειο, προστατευμένα με σιδεριές για λόγους ασφαλείας. Η κεντρική είσοδος του κτιρίου έχει τοξωτό υπέρθυρο και ανάγλυφα διακοσμημένο λίθινο περιθύρωμα. Ο όροφος είναι επίσης κατασκευασμένος από λιθοδομή, ενώ παρουσιάζει περισσότερα ανοίγματα. Η εμφανής τοιχοποιία αποκαλύπτει τον παραδοσιακό τρόπο δόμησης της διώροφης λιθοδομής με ξυλοδεσιές και κεράμους ως συνδετικά στοιχεία.

Δείγμα δίδυμων αστικών κατοικιών, που αποτελείται από δύο πλατυμέτωπες κατοικίες με νεοκλασικά χαρακτηριστικά, κατασκευασμένες από τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 20ου αιώνα. Οι δύο κατοικίες είναι όμοιες, έφεραν αρχικά κοινή στέγη και είναι κατασκευασμένες ως ένα κτίριο. Αυτού του τύπου οι κατοικίες, γνωστές και ως «αδελφομοίρια», μοιράζονταν ανάμεσα σε αδέλφια ως γονική περιουσία. Χαρακτηριστικό τους είναι η απόλυτη συμμετρία μεταξύ τους ως προς ένα κεντρικό άξονα. Σήμερα η στέγη της μιας κατοικίας έχει αντικατασταθεί, παρουσιάζοντας μάλιστα διαφορετικές κλίσεις ως προς την δίδυμή της. Ιδιαίτερη είναι η διαμόρφωση της εισόδου της κάθε κατοικίας, με εμφανή λιθοδομή και τοξωτό ανώφλι που δημιουργεί ημικυκλικό σταθερό φεγγίτη πάνω από την εξώθυρα. Το «κλειδί» του τόξου είναι μάλιστα ανάγλυφα διακοσμημένο με ρόδακα. Ο φεγγίτης προστατεύεται με περίτεχνη σιδεριά, ενώ η εξώθυρα είναι δίφυλλη, ξύλινη με ανάγλυφα διακοσμητικά στοιχεία. Η είσοδος τονίζεται επίσης από την ύπαρξη υπερκείμενου εξώστη. Το σύνολο των ανοιγμάτων φέρει απλή επίστεψη με προεξέχον γείσο. Ο διαχωρισμός των επιπέδων δηλώνεται με περιμετρική λίθινη ταινία. Η στέγη εδράζεται τέλος σε περιμετρικό γείσο, το οποίο κοσμούν ρυθμικά τοποθετημένοι γεισίποδες, εμφανείς σήμερα μόνο στην μια από τις δύο κατοικίες.

Διώροφο κτίριο κατοικίας παραδοσιακής αρχιτεκτονικής με κάποια νεοκλασικά στοιχεία. Χρονολογείται μεταξύ των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Η κάτοψή του είναι ορθογωνική, ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει ξύλινη τετράριχτη στέγη με επικάλυψη από βυζαντινού τύπου κεραμίδια. Η στέγη εδράζεται σε περιμετρικό λίθινο γείσο. Οι οψεις του είναι επιχρισμένες εκτός από τις ακμές τους κτιρίου όπου εμφανίζονται οι λαξευμένοι γωνιόλιθοι. Τα ανοίγματα της πρόσοψης οργανώνονται σε τρεις κατακόρυφους άξονες. Στον κεντρικό άξονα εμφανίζεται ο εξώστης του ορόφου, στηριζόμενος σε λίθινα φουρούσια. Στον δεξιό άκονα τοποθετείται η είσοδος. Ο διαχωρισμός των επιπέδων δηλώνεται με λίθινη ταινία. Τα ανοίγματα είναι απλά ξύλινα, δίφυλλα ανοιγόμενα με σταθερό φεγγίτη και ταμπλαδωτά σκούρα. Του ισογείου φέρουν επιπλέον προστατευτικές σιδεριές.