Διαδρομή «Δημάρχου Καλβοκορέση»

Το κτήριο φερόμενης ιδιοκτησίας Αφών Πατελίδα έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού μαζί με την δεξαμενή και το μαγγανοπήγαδο. Ως αρχικός ιδιοκτήτης αναφέρεται η οικογένεια Γαλάτη, μετά πέρασε στην ιδιοκτησία Κάππαρη, ακολούθησε η ιδιοκτησία Λεριώτη, με τελευταίο ιδιοκτήτη τον σημερινό. 

Το κτίριο είναι διώροφο λιθόκτιστο με κεραμοσκεπή. Η διαφορετική μορφή τοιχοποιίας στη πρόσοψη του κτιρίου, μαρτυράει και τις πιθανόν διαφορετικές χρονικά φάσεις κατασκευής. Αρχικά είχε κατασκευαστεί ένα τμήμα του ισογείου με θολοτή οροφή, ενώ μεταγενέστερα προστέθηκε δίπλα σε αυτό ένα νέο τμήμα. Στη πρόσοψη έχουν διατηρηθεί όλα τα αρχικά μορφολογικά στοιχεία, τα λίθινα πλαίσια των ανοιγμάτων με τα τοξοτά υπέρθυρα στο ισόγειο και οι σιδεριές προστασίας. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η αυλόθυρα με ανάγλυφο υπέρθυρο, όπου το αρχικό είχε κλαπεί, ενώ το σημερινό αποτελεί αντίγραφο του αρχικού. Στην αυλή διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση η στέρνα με τις μαρμάρινες γούρνες και το πηγάδι.

Πρόκειται για συγκρότημα, το οποίο κατασκευάστηκε αρχικά τον 18ο αιώνα. Με το σεισμό του 1881, μεγάλο τμήμα του καταστράφηκε. Το εναπομείναν τμήμα του επισκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και εργασίες επισκευής πραγματοποιήθηκαν περί το 2000.

Διακρίνουμε δύο λιθόκτιστους όγκους, ο ένας με δώμα και ο άλλος με δίριχτη στέγη. Βασικά χαρακτηριστικά του κτιρίου που ακολουθούν τη μορφολογία του Κάμπου, είναι τα πλαίσια των ανοιγμάτων από οπτόπλινθους και τα λίθινα πλαίσια με ανακουφιστικό τόξο στο υπέρθυρο. Επίσης, στην αρχική της μορφή διατηρείται η ξύλινη αυλόθυρα.

Διώροφο κτίριο με τοίχους από αργολιθοδομή και εγκιβωτισμένη τετράρριχτη ξύλινη στέγη με επικάλυψη από «Γαλλικού» τύπου κεραμίδια. Στο ισόγειο διακρίνουμε την εμφανή ισόδομη λαξευτή τοιχοποιία με σχεδόν αφανής αρμούς. Τα ανοίγματα στο ισόγειο φέρουν λίθινο πλαίσιο και σιδεριές προστασίες από τη πλευρά του δρόμου. Ενώ στον όροφο έχουν λίθινο πλαίσιο με τόξο και διακοσμητικό γείσο στο πάνω μέρος. Η ενδιάμεση ταινία και οι παραστάδες στις όψεις είναι από Θυμιανούσικη πέτρα σε προεξοχή, ενώ το γείσο απόληξης από τραβηχτό κονίαμα. Το κτίριο έχει μία βεράντα στον όροφο, όπου τμήμα της στηρίζεται σε ημιυπαίθριο ισόγειο χώρο με τοξύλια στην οροφή, ενώ το υπόλοιπο μέρος της είναι πάνω από τους ισόγειους χώρους. Στον όροφο επίσης, υπάρχει και ημιυπαίθριος χώρος με λίθινες κολόνες και τοξύλια στην οροφή. Στη βεράντα καταλήγει ένα εξωτερικό κλιμακοστάσιο από πέτρα και μάρμαρο, όπου αποτελείται από δύο σκέλη. Το πρώτο καταλήγει σε μία βεράντα όπου κάτω εισέρχεται τμήμα της στέρνας του περιβάλλοντα χώρου, ενώ το δεύτερο σκέλος καταλήγει στη βεράντα του ορόφου με λίθινα κολονάκια και μεταλλικά κιγκλιδώματα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η κύρια θύρα εισόδου στον όροφο με πλαϊνά τμήματα παραθύρων, όπου χωρίζονται με το άνοιγμα της θύρας με λίθινες παραστάδες. Στον περιβάλλοντα χώρο διατηρούνται σε άψογη κατάσταση το πηγάδι, το οποίο είναι επενδυμένο με μάρμαρο στο πάνω μέρος, η στέρνα με τις μαρμάρινες γούρνες αλλά και ο διάδρομος με την πέργκολα στηριζόμενη σε λίθινες κολόνες που οδηγεί σε βοηθητικούς χώρους και το περιβόλι. Οι επεμβάσεις που έχουν πραγματοποιηθεί είναι πάρα πολύ καλής ποιότητας, με μεγάλο σεβασμό στην Αρχιτεκτονική και τα μορφολογικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το Κάμπο.

Διώροφη αρχοντική κατοικία, χαρακτηρισμένη ως μνημείο, με στοιχεία τοπικού νεοκλασικισμού κατασκευασμένη στα τέλη του 19ου αιώνα πάνω σε απομεινάρια πύργου που καταστράφηκε κατά τον σεισμό του 1881. Έχει φέροντα οργανισμό από λιθοδομή, ενώ η στέγη είναι ξύλινη τετράριχτη με γαλλικά κεραμίδια. 

Χαρακτηριστικό είναι το μέγεθος της πλευράς προς τον δρόμο και η συμμετρία στα ανοίγματα. Στο ισόγειο η τοιχοποιία χαρακτηρίζεται ημιλαξευτή ισόδομη. Τα ανοίγματα στο ισόγειο φέρουν λίθινο πλαίσιο, ενώ στον όροφο γείσο από τραβηχτό κονίαμα, όπου με τον ίδιο τρόπο είναι κατασκευασμένο και το γείσο απόληξης.

Ένα επιβλητικό κλιμακοστάσιο με μεταλλικό κιγκλίδωμα οδηγεί στη βεράντα του ορόφου. Το ισόγειο, το περίτεχνο σταυροθόλιο της ανατολικής σκάλας και όλα τα μορφολογικά στοιχεία του υπαίθριου χώρου είναι κτισμένα με πέτρα Θυμιανών.

Πρόκειται για συγκρότημα κτιρίων που άνηκε στην οικογένεια Γριμάλδη. Το κτίριο αποτελεί τα υπολείμματα του τριώροφου Πύργου Γριμάλδη, του οποίου ο β’ όροφος καταστράφηκε μετά το σεισμό του 1881, ενώ παρέμεινε το ισόγειο (ημιυπόγειο από τη πλευρά του δρόμου) και ο α’ όροφος.

Στο κτίριο έχουν πραγματοποιηθεί διάφορες κατασκευαστικές φάσεις, κάτι το οποίο το μαρτυράει η διαφορετική μορφή της εξωτερικής τοιχοποιίας. Συναντάμε την ισόδομη τοιχοποιία με γέμισμα των κενών με κομμάτια τούβλων, σε σύνδεση με απλή ισόδομη τοιχοποιία λαξευτή αλλά και αδρή. Από αρχιτεκτονικής πλευράς, ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα λίθινα πλαίσια και τα τοξωτά υπέρθυρα στα ανοίγματα, καθώς και το σταυροθόλιο πάνω από τη κεντρική είσοδο. Η ανατολική πλευρά έχει υποστεί μεγάλες αλλοιώσεις λόγω μεταγενέστερων επεμβάσεων.

Τριώροφο κτίριο με προκτίσματα στην αυλή του. Πρόκειται για λίθινη κατασκευή με επικάλυψη με ξύλινη στέγη με «Γαλλικού» τύπου κεραμίδια. Χρήση της αδρής ισόδομης τοιχοποιίας στο ισόγειο, με λίθινα πλαίσια στα ανοίγματα και σιδεριές προστασίας. Η ενδιάμεση ζώνη είναι από Θυμιανούσικη πέτρα σε προεξοχή, ενώ στον όροφο, τα πλαίσια των ανοιγμάτων και το γείσο απόληξης είναι από τραβηχτό κονίαμα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελεί το εξαιρετικό μαρμάρινο κλιμακοστάσιο που οδηγεί στον όροφο και καταλήγει σε βεράντα η οποία στηρίζεται σε λίθινες καμάρες με μαρμάρινους και λίθινους κίονες.

Διώροφο κτίριο με προκτίσματα στην αυλή του. Παλαιά, γνωστό και ως ο Πύργος του Κουνσουλάτου, όπου την περίοδο της σφαγής λειτούργησε και ως προξενείο. Μία πρώτη, μεγάλης κλίμακας, επισκευή πραγματοποιήθηκε περί το 1984.

Οι τοίχοι είναι από αργολιθομή και φέρει ξύλινη στέγη σύνθετης μορφής με κεραμίδια βυζαντινού τύπου. Διατηρείται μορφολογικά, σε επίπεδο όψεων, στη στάθμη του ισογείου, με την αδρή τοιχοποιία με εμφανείς αρμούς, το λίθινο πλαίσιο στα παράθυρα με γείσο στο πάνω μέρος και με σιδεριές προστασίας και η ενδιάμεση ζώνη από Θυμιανούσικη πέτρα σε προεξοχή.

Η πρόσφατη επισκευή άλλαξε τη δομή του ορόφου, διατηρώντας όμως τα μορφολογικά στοιχεία, κυρίως προς τη πλευρά του δρόμου, με λίθινο πλαίσιο στα ανοίγματα και με γείσο απόληξης και χρήση παραστάδων από τραβηχτό κονίαμα.

Η αρχική του κατασκευή χρονολογείται τον 17ο Αιώνα. Το κτίριο αρχικά ήταν τριώροφο, όπου με το σεισμό του 1881, κατάρρευσε ο δεύτερος όροφος. 

Λίθινο διώροφο κτίριο με ξύλινη δίριχτη στέγη με επικάλυψη με κεραμίδια «Γαλλικού» τύπου. Πρόκειται για στενόμακρο κτίριο με προσθήκες. Παρατηρούμε δύο διαφορετικές όψεις προς το δρόμο. Στη μία φέρει εμφανή αδρή τοιχοποιία, λίθινο πλαίσιο στα ανοίγματα του ισογείου με σιδεριές προστασίας, απουσία της ενδιάμεσης ζώνης, πλαίσια στα ανοίγματα του ορόφου από εναλλασσόμενης μορφής οπτόπλινθους και γείσο στέψης από πέτρα σε προεξοχή, ενώ η δεύτερη είναι επιχρισμένη με πλαίσια ανοιγμάτων στον όροφο από τραβηχτό κονίαμα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η κρήνη στο πρόσοψη, σε ελαφριά εσοχή μέσα στη λίθινη τοιχοποιία και με τοξωτή καμάρα. 

Το κτίριο έχει υποστεί επεμβάσεις με κύριο μέλημα τη στέγαση της σημερινής επιχείρησης ξενώνα. Στη αυλή διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση ο μάγγανος, η στέρνα με τις μαρμάρινες γούρνες και η αυλόθυρα με αετωματική στέψη.

Το κτίριο κατασκευάστηκε το 1825 και έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο, καθώς αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ιδιόμορφης αρχιτεκτονικής της Χίου, με επιρροές από την Γενουάτικη Αρχιτεκτονική σε συνδυασμό με τη ντόπια λαϊκή Αρχιτεκτονική. 

Πρόκειται για διώροφο κτίριο, με τοίχους από αργολιθοδομή και ξύλινη στέγη με επικάλυψη κεραμίδια. Μία σύνθετη κάτοψη με δημιουργία ημιυπαίθριων χώρων στο επίπεδο του ισογείου με καμάρες στην οροφή, όπου από πάνω φέρουν τμήμα του ορόφου αλλά και βεράντες. Σε μία τέτοια βεράντα καταλήγει και η εντυπωσιακή μαρμάρινη εξωτερική κλίμακα που οδηγεί στον όροφο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελεί η πρόσοψη του κτιρίου στο δρόμο, όπου συναντάμε λαξευτή ισόδομη τοιχοποιία στη βάση – ισόγειο και μία ενδιάμεση ζώνη από Θυμιανούσικη πέτρα σε προεξοχή. Το γείσο της απόληξης καθώς και οι παραστάδες είναι από τραβηχτό κονίαμα, όπως και τα πλαίσια των παραθύρων του ορόφου όπου φέρουν και γείσο στο πάνω μέρος, ενώ το πλαίσιο των ανοιγμάτων του ισογείου είναι από Θυμιανούσικη πέτρα.

Εντυπωσιακή είναι και η στέρνα με τις μαρμάρινες γούρνες και την πέργκολα στον περιβάλλοντα χώρο όπως και τα τμήματα βοτσαλωτού δαπέδου. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αποτελεί η κεντρική αυλόθυρα με έντονη την Ιταλική επιρροή.