Διαδρομή «Εύδηλος»

Αξιόλογο διώροφο κτίριο με αστικά χαρακτηριστικά και στοιχεία τοπικού νεοκλασικισμού. Το κτίριο χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα και διατηρεί την αρχική του τυπολογία, που εξυπηρετούσε εμπορική χρήση στο ισόγειο και χρήση κατοικίας στον όροφο με ανεξάρτητη είσοδο και αύλειο χώρο.
Το κτίριο είναι στενομέτωπο, με ορθογωνική επιμήκη κάτοψη και ο φέρον οργανισμός του είναι κατασκευασμένος από λιθοδομή με δίρριχτη ξύλινη στέγη και επικάλυψη από σχιστόπλακες. Η πρόσβαση στην κατοικία γίνεται απευθείας από τον όροφο μέσω του αύλειου χώρου στο πίσω μέρος του κτιρίου.
Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα και διαμορφώνεται με δύο μεγάλα ανοίγματα στο ισόγειο, με οριζόντια ανώφλια που εξυπηρετούν την εμπορική χρήση, επιμήκη εξώστη, ο οποίος καταλαμβάνει όλο το μήκος της πρόσοψης και τρία απόλυτα συμμετρικά τοξωτά ανοίγματα – εξώθυρες στον όροφο με κόγχες στους ενδιάμεσους πεσσούς. Η απόληξη του κτιρίου διαμορφώνεται με αέτωμα που φέρει οριζόντιο και καταέτιο γείσο και κεντρικά στο τύμπανο μικρό τοξωτό φεγγίτη.
Σε αντιστοιχία με την πρόσοψη διαμορφώνεται και η πίσω όψη, με αετωματική απόληξη που φέρει τοξωτό φεγγίτη και τρία απόλυτα συμμετρικά τοξωτά ανοίγματα, με κεντρικό αυτό της κύριας εισόδου που φέρουν συνεχόμενη τεθλασμένη διακοσμητική ταινία στο άνω μέρος τους. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ξύλινες εξώθυρες με προστατευτικές διακοσμητικές σιδεριές στα τζαμιλίκια.
Στον αύλειο χώρο εντοπίζονται βοηθητικές κατασκευές, που έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη λειτουργία της κατοικίας και στην οργάνωση του νοικοκυριού (φούρνος, νεροχύτης, θυρίδες).

Χαρακτηριστικό δείγμα διώροφου κτιρίου με στοιχεία παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και νεοκλασικές αναφορές. Το κτίριο χρονολογείται στα μέσα προς τέλη του 19ου αιώνα.
Το κτίριο αποτελείται από ισόγειο και όροφο και η λειτουργία των δύο επιπέδων ήταν πάντοτε ανεξάρτητη. Η τυπολογία του κτιρίου σε παραπέμπει εμπορική χρήση στο ισόγειο και κατοικίας στον όροφο με ξεχωριστή, ανεξάρτητη είσοδο.
Το κτίριο είναι πλατυμέτωπο, με επιμήκη ορθογωνική κάτοψη, κατασκευασμένο σε σειρά και ο φέρον οργανισμός του είναι κατασκευασμένος από λιθοδομή με ξύλινη δίρριχτη στέγη και επικάλυψη από γαλλικού τύπου κεραμίδια.
Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει αξονικότητα ως προς τη διάταξη των ανοιγμάτων και ο κατακόρυφος άξονας τονίζεται από την κύρια είσοδο του ισογείου και τον εξώστη στον όροφο. Η πρόσοψη του κτιρίου είναι επιχρισμένη και φέρει διαφορετική επεξεργασία στη βάση του κτιρίου με προεξέχον χτυπητό επίχρισμα, στον κορμό με επίχρισμα που μιμείται ισόδομο σύστημα δόμησης, ενώ η στέψη του κτιρίου διαμορφώνεται με προεξέχον γείσο από επάλληλες διακοσμητικές ταινίες από τραβηχτό επίχρισμα.
Χαρακτηριστικό στοιχείο του κτιρίου αποτελεί η διαμόρφωση των ανοιγμάτων με τοξωτά ανώφλια και ξύλινα ταμπλαδωτά κουφώματα. Η κύρια είσοδος του ισογείου κοσμείται με περιθύρωμα από τραβηχτό επίχρισμα και η εξώθυρα φέρει τζαμιλίκια.

Αξιόλογο δείγμα διώροφου λιθόκτιστου κτιρίου κατασκευασμένου στα πρότυπα της τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, που χρονολογείται γύρω στο 1850.
Το κτίριο είναι διώροφο, αποτελείται από ισόγειο και όροφο και η λειτουργία των δύο επιπέδων ήταν πάντοτε ανεξάρτητη. Το ισόγειο, με χαμηλό ύψος, είχε εμπορική χρήση, ενώ ο όροφος κατοικίας με ξεχωριστή είσοδο.
Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη και ο φέρον οργανισμός του είναι κατασκευασμένος από εμφανή λιθοδομή και φέρει δίρριχτη ξύλινη στέγη με επικάλυψη από σχιστόπλακες. Το γείσο της στέγης διαμορφώνεται με λίθινες πλάκες. Η πρόσβαση στον όροφο γίνεται με εξωτερική λίθινη σκάλα με κτιστό – συμπαγές στηθαίο.
Οι όψεις του κτιρίου είναι γενικά απλές, λιτές, χωρίς διακοσμητικά στοιχεία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαμόρφωση των ανοιγμάτων με ημικυκλικά τοξωτά ανώφλια και ολόσωμα μαρμάρινα μέλη στα ανοίγματα του ισογείου.
Το 1987, το κτίριο χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο, σύμφωνα με το ΦΕΚ 466/B/28.8.1987, καθώς αποτελεί σημαντικό δείγμα για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής του νησιού.
Σήμερα, το κτίριο λειτουργεί μόνο στο ισόγειο ως χώρος εστίασης.

Αξιόλογο δείγμα διώροφου κτιρίου με εκλεκτικιστικά χαρακτηριστικά, που χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη μορφολογία του κτιρίου αποτελεί η διαφορετική αρχιτεκτονική προσέγγιση στη διαμόρφωση της κάθε στάθμης με εκλαϊκευμένα στοιχεία, εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής στο ισόγειο και νεοκλασικές αναφορές στον όροφο.
Αν και δεν υπάρχουν στοιχεία για την αρχική χρήση του κτιρίου, πιθανολογείται ότι είχε χρήση κατοικίας.
Η κάτοψη του κτιρίου είναι τετραγωνική και ο φέρον οργανισμός του είναι κατασκευασμένος από λιθοδομή με ξύλινη τετράριχτη στέγη. Η διάταξη της πρόσοψης χαρακτηρίζεται από αξονικότητα και απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από τη θέση της κύριας εισόδου, του εξώστη και της εξωστόθυρας.
Στο ισόγειο, εκατέρωθεν της εισόδου διαμορφώνονται υψίκορμα δίλοβα παράθυρα με προεξέχον τοξωτό περιθύρωμα με αετωματική απόληξη. Στον όροφο ο διάκοσμος είναι πιο λιτός. Τα ανοίγματα διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια και διακοσμητικά πλαίσια στις ποδιές, εν είδει «θωρακίου» και εκατέρωθεν του κεντρικού ανοίγματος διαμορφώνονται κόγχες.
Το σύνολο του κτιρίου είναι επιχρισμένο και στην πρόσοψη διαμορφώνονται σκοτίες που μιμούνται ισόδομο σύστημα δόμησης. Ο διαχωρισμός των επιπέδων τονίζεται με φαρδιά οριζόντια διακοσμητική ταινία από τραβηχτό επίχρισμα, υπό τη μορφή προεξέχοντος γείσου. Οι ακμές της πρόσοψης κοσμούνται με ψευδοπαραστάδες στον όροφο με απλά επίκρανα που φέρουν διακοσμητικό γείσο από επάλληλες οριζόντιες ταινίες στην απόληξη του κτιρίου.

Αξιόλογο διώροφο κτίριο με αστικά χαρακτηριστικά και στοιχεία τοπικού νεοκλασικισμού. Το κτίριο χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα και διατηρεί την αρχική του τυπολογία, που εξυπηρετούσε χρήση εμπορικών αποθηκών στο ισόγειο και χρήση κατοικίας στον όροφο με ανεξάρτητη είσοδο.
Το κτίριο είναι στενομέτωπο, με ορθογωνική επιμήκη κάτοψη και ο φέρον οργανισμός του είναι κατασκευασμένος από λιθοδομή με δίρριχτη ξύλινη στέγη και επικάλυψη από γαλλικού τύπου κεραμίδια. Η πρόσβαση στην κατοικία γίνεται απευθείας από τον όροφο μέσω του αύλειου χώρου στο πίσω μέρος του κτιρίου.
Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα. Η κάθε στάθμη διαμορφώνεται με τέσσερα ανοίγματα, αξονικά τοποθετημένα, δύο κεντρικές εξώθυρες και δύο παράθυρα εκατέρωθεν αυτών. Στον όροφο κεντρικό στοιχείο αποτελεί ο κοινός επιμήκης εξώστης των δύο εξωστοθυρών. Χαρακτηριστικό στοιχείο του κτιρίου αποτελεί η αετωματική απόληξη του κτιρίου που κοσμείται με οριζόντιο και καταέτιο γείσο από τραβηχτό επίχρισμα. Κεντρικά στο τύμπανο διακρίνεται ίχνος κεντρικής διακοσμητικής ροζέτας.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η κατασκευαστική λεπτομέρεια των ξύλινων εξωθύρων του ισογείου με ανασυρόμενους ταμπλάδες, που λειτουργούν ως σκούρα, μπροστά από τα τζαμιλίκια.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Από τα μέσα του 19ου αιώνα έως και τα μέσα του 20ου , η οικονομική ζωή του Ευδήλου και της Ικαρίας γενικότερα, βασίζεται στην παραγωγή και εμπορία της μαύρης σταφίδας. Στη δεκαετία του 1900 έως και το 1912, στο κτίριο που ανήκε στην ιδιοκτησία του Ισιδώρου Χ. Γ. Σπανού, γνωστού σταφιδέμπορου του οικισμού, στεγαζόταν το τούρκικο τελωνείο. Το τελωνείο λειτουργούσε στον 1ο όροφο του κτιρίου, όπου και διέμενε ο τούρκος τελώνης Ασήρ Εφέντης με την οικογένειά του.
Κύριο καθήκον του τούρκου τελώνη ήταν να εκδίδει τους «τεσκερέδες», τις άδειες δηλαδή αναχώρησης των ιστιοφόρων, στις οποίες αναγράφονταν οι ποσότητες και τα είδη των προϊόντων που μετέφεραν, όπως ήταν η σταφίδα, το κρασί, τα αμύγδαλα, τα κρεμμύδια, τα λουμπίνια, το ξίδι, το κερί κ.α. Παράλληλα, έλεγχε και τους τεσκερέδες που συνόδευαν τα εισαγόμενα προϊόντα από τα ξένα τελωνεία. («Η οικονομική ζωή της Ικαρίας από τα μέσα του 19ου αιώνα έως και τα μέσα του 20ου , Η παραγωγή και εμπορία της σταφίδας», Γ.Γιαουρτάς, εκδ. Μαΐστρος, 2004).
Στο ισόγειο του κτιρίου λειτουργούσε ως εμπορική αποθήκη προϊόντων.

Πρόκειται για διώροφη αστική κατοικία, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Χρονολογείται γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα. Αποτελείται από ημιυπόγειο, υπερυψωμένο ισόγειο και όροφο. Το κτίριο έχει τετραγωνική κάτοψη και είναι κτισμένο σε γωνιακό οικόπεδο. Διαθέτει δύο εισόδους, μία στην κύρια - ανατολική και μία στην πλάγια - βόρεια όψη, όπου η πρόσβαση γίνεται μέσω εξωτερικών κλιμακοστασίων. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει ξύλινη, τετράριχτη στέγη με επικάλυψη από ρωμαϊκού τύπου κεραμίδια. Πρόκειται για μεταγενέστερη μετασκευή της στέγης, καθώς είναι εμφανής η κατασκευή γρηπίδας από οπλισμένο σκυρόδεμα. Κάτω από το γείσο της στέγης, στην κύρια όψη, εντοπίζεται διακοσμητική ταινία από τραβηχτό επίχρισμα, που φέρει μαιάνδρους. Το σύνολο των όψεων του κτιρίου είναι επιχρισμένο και οι ακμές τις πρόσοψης φέρουν απλές ψευδοπαραστάδες από τραβηχτό επίχρισμα. Τα ανοίγματα ακολουθούν αξονικές διατάξεις και διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια. Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από την κύρια είσοδο με το κλιμακοστάσιο και τον εξώστη με τα συμπαγή φουρούσια στον όροφο. Στον αύλειο χώρο, στην πίσω - δυτική πλευρά, εντοπίζονται βοηθητικές κατασκευές στον αυλότοιχο - το “πίλιαστρο”, που έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη λειτουργία της κατοικίας και την οργάνωση του νοικοκυριού (φούρνος, τζάκι, νεροχύτης, θυρίδες, λαϊνοστάτης - θέση για την στάμνα).

Χαρακτηριστικό δείγμα διώροφης κατοικίας που χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα, με στοιχεία παραδοσιακής αρχιτεκτονικής συνδυασμένα με νεοκλασικές αναφορές. Το κτίριο είναι κτισμένο σε επικλινές έδαφος. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο και τα δύο επίπεδα έχουν ανεξάρτητη πρόσβαση και λειτουργία. Η είσοδος στον όροφο γίνεται από τη βόρεια πλευρά, ενώ στο ισόγειο μέσω εσωτερικής αυλής στη νότια πλευρά και σε χαμηλότερη στάθμη.
Το κτίριο έχει τετραγωνική κάτοψη και ο φέρον οργανισμός του είναι κατασκευασμένος από λιθοδομή με ξύλινη τετράριχτη στέγη και επικάλυψη από γαλλικού τύπου κεραμίδια.
Οι όψεις του κτιρίου είναι επιχρισμένες και οι κύριες διαμορφώνονται με συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα στο επίπεδο του ορόφου και ανοίγματα με τοξωτά ανώφλια και ξύλινα ταμπλαδωτά κουφώματα.
Η όψη του κτιρίου προς της θάλασσα είναι διώροφη και διαμορφώνεται με κεντρικό εξώστη στον όροφο. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι έγχρωμοι υαλοπίνακες στο φεγγίτη της εξωστώθυρας και οι ελαφριές κατακόρυφες προεξοχές εν είδει «παραστάδων», ενδιάμεσα των ανοιγμάτων και στις ακμές του κτιρίου.
Στα ανάντι του δρόμου, η βόρεια όψη είναι ισόγεια και διαμορφώνεται με επιμέλεια. Κεντρικά βρίσκεται η κύρια είσοδος με επιχρισμένο προεξέχον περιθύρωμα και ξύλινη περίτεχνη εξώθυρα με διακοσμητικές σιδεριές στα τζαμιλίκια και δύο συμμετρικά ανοίγματα εκατέρωθεν. Με κοίλη γωνιακή απότμηση διαμορφώνεται η βορειοδυτική ακμή του κτιρίου.

Πρόκειται για διώροφη αστική κατοικία, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο. Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη και φέρει τετράριχτη στέγη με επικάλυψη από γαλλικού τύπου κεραμίδια. Η απόληξη της στέγης γίνεται με προεξέχον γείσο, αποτελούμενο από επάλληλες διακοσμητικές ταινίες από τραβηχτό επίχρισμα, η κατώτερη εκ των οποίων, στην πλάγια - νοτιοδυτική όψη, φέρει μαιάνδρους. Το σύνολο των όψεων του κτιρίου είναι επιχρισμένο και οι ακμές του κοσμούνται με επίπλαστο διάκοσμο σε απομίμηση οδοντωτών γωνιόλιθων. Τα ανοίγματα διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια και έχουν επιχρισμένη διακοσμητική πλαισίωση. Στην κύρια - νοτιοανατολική όψη, υπάρχει γραμμική επισήμανση του ισόδομου συστήματος με χάραξη στο επίχρισμα, ενώ ξεχωρίζει και ο εξώστης, στον οποίο οδηγεί ζεύγος εξωστόθυρων. Επίσης στη νοτιοανατολική όψη, παρατηρείται, στη στάθμη του ισογείου, αλλοίωση της μορφής και πιθανώς και της διάταξης των ανοιγμάτων, καθώς και προσθήκη μεταγενέστερης βεράντας και στεγάστρου. Στην πλάγια - βορειοανατολική όψη, ο κεντρικός κατακόρυφος άξονας τονίζεται από την κύρια είσοδο και τον εξώστη στον όροφο. Σε επαφή με την πίσω - βορειοδυτική πλευρά του κτιρίου, έχει κατασκευαστεί μεταγενέστερη, υπερυψωμένη προσθήκη, κατ’ επέκταση του ορόφου, που αλλοιώνει σε μεγάλο βαθμό τη μορφή του αρχικού κτιρίου. Στην πίσω - βορειοδυτική πλευρά εντοπίζεται επίσης και το εξωτερικό κλιμακοστάσιο, καθώς και ισόγειο, βοηθητικό πρόσκτισμα το άνω μέρος του οποίου λειτουργεί ως βεράντα εισόδου στον όροφο.

Πρόκειται για διώροφο κτίριο του 1896, με στοιχεία τοπικού νεοκλασικισμού. Αποτελείται από ημιυπόγειο, υπερυψωμένο ισόγειο και όροφο. Η λειτουργία των δύο επιπέδων ήταν πάντα ανεξάρτητη, με το ισόγειο να έχει εμπορική χρήση και τον όροφο κατοικίας του σταφιδέμπορα Δημητρίου Γιαγουρτά. Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη, είναι κτισμένο σε γωνιακό οικόπεδο και διατάσσει την κύρια (νοτιοδυτική) και πλάγια (βορειοδυτική) όψη του στο όριο των αντίστοιχων δρόμων. Η πρόσβαση στο ισόγειο γίνεται από την κύρια όψη, ενώ στον όροφο, από την πλάγια. Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου είναι από λιθοδομή και φέρει ξύλινη, τρίρριχτη στέγη με επικάλυψη από ρωμαϊκού τύπου κεραμίδια. Πρόκειται για μεταγενέστερη μετασκευή της στέγης, καθώς είναι εμφανής η κατασκευή γρηπίδας από οπλισμένο σκυρόδεμα. Κάτω από το γείσο της στέγης, σώζεται διακοσμητική ταινία από τραβηχτό επίχρισμα. Το σύνολο των όψεων του κτιρίου είναι επιχρισμένο και οι ακμές του φέρουν απλές, επιχρισμένες ψευδοπαραστάδες, όπου στη στάθμη του ισογείου διαμορφώνονται γωνιακές αποτμήσεις με καμπύλη απόληξη. Τα ανοίγματα ακολουθούν αξονικές διατάξεις και διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια. Η διάρθρωση της πρόσοψης παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα, ο οποίος τονίζεται από την κύρια είσοδο και τον εξώστη με τα συμπαγή φουρούσια στον όροφο. Εκατέρωθεν του εξώστη, εντοπίζονται παραστάδες που εκτείνονται σε όλο το ύψος της πρόσοψης. Στην πίσω -βορειοανατολική όψη εντοπίζεται μεταγενέστερος, προεξέχων όγκος.

Πρόκειται για διώροφο κτίριο του 1927, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο. Η λειτουργία των δύο επιπέδων ήταν πάντα ανεξάρτητη, με το ισόγειο να έχει εμπορική χρήση και τον όροφο κατοικίας. Η πρόσβαση στον όροφο γίνεται μέσω εξωτερικού κλιμακοστασίου στην πλάγια - νοτιοανατολική όψη. Μαζί με το όμορο κτίριο, το οποίο έχει αλλοιωθεί σε σημαντικό βαθμό, αποτελούσαν δίδυμες κατοικίες- τα λεγόμενα “αδελφομοίρια”. Πρόκειται για όμοια κτίρια που κατασκευάστηκαν διαδοχικά για να στεγάσουν συγγενείς οικογένειες. Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη και η στέγαση του γίνεται με δώμα από πλάκα οπλισμένου σκυροδέματος. Περιμετρικά του δώματος, διαμορφώνεται συμπαγές στηθαίο με πεσσίσκους. Η στέψη του κτιρίου κοσμείται με προεξέχον γείσο από τραβηχτό επίχρισμα, στο κάτω μέρος του οποίου, στην κύρια - βορειοανατολική όψη, υπάρχει ζωφόρος με οδόντες και διακοσμητική ταινία. Ο διαχωρισμός των επιπέδων υποδηλώνεται και με τον επιμήκη εξώστη, ο οποίος καταλάμβανε όλο το μήκος της πρόσοψης και πλέον διατηρούνται μόνο τα συμπαγή φουρούσια. Οι όψεις του κτιρίου είναι επιχρισμένες στο σύνολο τους, ενώ στην πρόσοψη διακρίνονται ίχνη ζωγραφικού διακόσμου, σε απομίμηση ορθομαρμάρωσης. Οι ακμές της πρόσοψης κοσμούνται με επίπλαστο διάκοσμο σε απομίμηση οδοντωτών γωνιόλιθων σε προεξοχή και τα ανοίγματα της φέρουν διακοσμητική πλαισίωση. Σε επαφή με την πλάγια - νοτιοανατολική όψη, εντοπίζεται επίσης, μεταγενέστερη προσθήκη, κατ’ επέκταση του αρχικού κτιρίου.

Πρόκειται για διώροφη, λιθόκτιστη, λαϊκή κατοικία, που χρονολογείται περίπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Έχει ορθογωνική κάτοψη μικρών διαστάσεων και φέρει δίριχτη στέγη με επικάλυψη από σχιστόπλακες. Η κατασκευή του κτίσματος ακολουθεί τις αρχές της τοπικής - παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, παραπέμποντας στον “πύργο” ή “πυργάρι”. Διακρίνεται για τη λιτή του μορφολόγηση, με λιγοστά ανοίγματα και παντελή απουσία διακοσμητικών στοιχείων. Το σύνολο των όψεων είναι επιχρισμένο, και μάλιστα, στην πλάγια - νότια όψη, διακρίνεται το αρχικό επίχρισμα από ασβεστοκονίαμα μόνο γύρω από τους αρμούς, ώστε να ξεχωρίζουν οι πέτρες (σκλίβωμα - αρμολόι). Αποτελείται από ισόγειο (κατώι) και όροφο (ανώι). Η λειτουργία των δύο επιπέδων ήταν πάντα ανεξάρτητη και η πρόσβαση στον όροφο γίνεται μέσω εξωτερικού κλιμακοστασίου στην πίσω - ανατολική όψη.

Πρόκειται για διώροφη αστική κατοικία, με νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα. Αποτελείται από ισόγειο και όροφο. Το κτίριο έχει ορθογωνική κάτοψη και φέρει ξύλινη, τετράριχτη στέγη με επικάλυψη από γαλλικού τύπου κεραμίδια. Η απόληξη της στέγης γίνεται με προεξέχον γείσο, αποτελούμενο από επάλληλες διακοσμητικές ταινίες από τραβηχτό επίχρισμα. Η πρόσβαση στον όροφο γίνεται από την ανατολική πλευρά, που έχει πρόσωπο στον δρόμο. Το σύνολο των όψεων του κτιρίου είναι επιχρισμένο και οι ακμές του κοσμούνται με επίπλαστο διάκοσμο σε απομίμηση οδοντωτών γωνιόλιθων. Ο διαχωρισμός των επιπέδων τονίζεται με οριζόντια, προεξέχουσα ταινία από τραβηχτό επίχρισμα. Η διάρθρωση της δυτικής όψης, όπου εντοπίζεται και μεταγενέστερη κατασκευή βεράντας, παρουσιάζει απόλυτη συμμετρία ως προς τον κεντρικό κατακόρυφο άξονα. Τα ανοίγματα ακολουθούν αξονικές διατάξεις και διαμορφώνονται με τοξωτά ανώφλια με κλειδί. Μάλιστα, τα παράθυρα της ανατολικής όψης, φέρουν επιχρισμένη διακοσμητική πλαισίωση και ανάγλυφα μοτίβα στις ποδιές τους. Στην ανατολική και νότια όψη η διακοσμητική διάθεση εκδηλώνεται επίσης και με χάραξη στο επίχρισμα, σε απομίμηση ισόδομου συστήματος.

Πρόκειται για διώροφο, λιθόκτιστο κτίσμα, με χρήση στάβλου. Χρονολογείται στα μέσα του 19ου αιώνα. Έχει ορθογωνική κάτοψη μικρών διαστάσεων και φέρει δίριχτη στέγη από ξύλινα δοκάρια (καταχύματα), καλάμια (καλαμωτή) και επικάλυψη από σχιστόπλακες. Η κατασκευή του κτίσματος ακολουθεί τις αρχές της τοπικής - παραδοσιακής, αγροτικής αρχιτεκτονικής, παραπέμποντας στον “πύργο” ή “πυργάρι”. Διακρίνεται για τη λιτή του μορφολόγηση, με λιγοστά ανοίγματα και παντελή απουσία διακοσμητικών στοιχείων. Αποτελείται από το ισόγειο, όπου σταβλίζονταν τα ζώα, ενώ όροφος χρησιμοποιούταν ως αχυρώνας, δηλαδή για την αποθήκευση των ζωοτροφών και άλλων αγροτικών εργαλείων. Το εσωτερικό τόσο του ισογείου όσο και του ορόφου είναι μονόχωρο. Η πρόσβαση στον όροφο γίνεται από ξεχωριστή είσοδο, στην πίσω - βορειοδυτική πλευρά που βρίσκεται στα ανάντη, όπου το έδαφος είναι σε υψηλότερη στάθμη.